Dit is misschien wel mijn moeilijkste blog die ik tot nu toe geschreven heb. Ik heb niet eerder zo lang over een blog gedaan. Schrijven, schrappen, uitrusten, slapen. Niks doen, wandelen, schrijven, schrappen, uitrusten, slapen.

Dichten
Ik schreef het gedichtje: ‘Als het altijd ochtend is‘ om in enkele woorden via beeldspraak en analogieën beter te beschrijven hoe ik mij voel. Want dit gedichtje geeft dat beter aan, dan meer dan 1000 woorden in een blog zouden kunnen.

Er is altijd een begin
Het is mei 2020, ik werk sinds een paar maanden in de supermarkt als E-commerce medewerker en op een ochtend stap ik niet helder mijn bed uit. Er zit iets in mijn hoofd. Mist die niet lijkt op te trekken.

In de maanden die volgen krijg ik drie keer achter elkaar, met tussenperiodes van een aantal weken, een acute aandoening aan mijn evenwichtsorgaan.

Het evenwichtsorgaan
De aanval is er een van extreme draaiduizeligheid. Alles draait, alsof je urenlang in een te snelle zweefmolen zit en je niks meer kunt zien. Extreme misselijkheid, braken, niet kunnen kijken, je bed niet uit kunnen, zelfs met je ogen dicht draait alles. Zieker voel je je zelden.

Twee keer herstel ik volledig. De derde keer niet. Er hangt een dikke mistlaag in mijn hoofd die niet meer zal verdwijnen. Ook heb ik last van dubbelzien en het bewust moeten scherpstellen met mijn ogen (wat een half jaar later wordt bestempeld als ‘verstoorde fixatie disparatie’; mijn ogen werken niet meer goed met elkaar samen).

Goede en slechte periodes wisselen elkaar af. Ik blijf mijn ding doen, probeer zo normaal mogelijk te functioneren. Ik drijf mezelf tot het schrijven van een scriptie en studeer af. Ik zoek mijn vrienden op, probeer met de klachten ’te leven’ en vind een baan.

Opnieuw een klap
En nu, anderhalf jaar later, zit ik thuis. Twee weken geleden kreeg ik opnieuw een aanval van mijn evenwichtsorgaan. Mijn fysieke klachten vechten inmiddels met mijn psychische om aandacht. Ze tuimelen over elkaar heen van ellende.

Ik heb last van mist in mijn hoofd, niet helder kunnen denken, de horizon die constant beweegt, overprikkeling, informatie die niet meer blijft plakken en ik heb moeite met lezen en vooral begrijpend lezen.

De toekomst
De toekomst is er niet. En dus pas ik verwachtingen aan, zeg ik vriendelijk tegen terugkerende negatieve gedachten: ‘Ik heb je gehoord, maar ik ga niet verder op je in,’ (jaja, waar zo’n achtweekse mindfulnesstraining wel niet goed voor is eh) en huil ik iedere dag alle indrukken, zorgen en pijn weg (wat dan weer heel erg oplucht en waar mijn psycholoog me zeer goed mee helpt).

En naast het slapen, rusten, liggen en naar mijn konijnen kijken, wandel ik. Ik wandel en wandel. En als dat het enige is wat ik nog kan, dan wandel ik de wereld rond.
Of nee,
dan wandel ik naar de maan
naar de maan en weer terug
met niks anders
dan een zak vol liefde op mijn rug
dan wandel ik mooi de wereld bij elkaar
en knip ik alle langdurige ziektes eruit
met een grote, gele heggenschaar

Lees hier mijn gedichtje: ‘Als het altijd ochtend is‘.

Lees hier mijn volgende blog over hoe ik als onvolmaakt wezen met pijn, verdriet en frustratie omga. En hoe anderen dat doen met langdurige en chronische ziektes/aandoeningen.