Reünietje. Oud-basisschoolleerlingen. Drukte. Dus ja, ik had afgezegd vanwege mijn aanhoudende fysieke klachten.

Ze spraken af om te gaan eten in een restaurant bij mij om de hoek. Ik kon het niet laten. Gewapend met pet, oordopjes en het verlangen weer als vanouds wat gezelligheid te ervaren, vertrok ik om een 7-up mee te drinken.

Liefde in verschil
Kom ik binnen, schuif ik natuurlijk gelijk naast mijn eeuwig verstrengelde, veilige, best friend forever. Mijn maatje, ondanks dat hij een gezelschapshond is en ik een zeemeeuw.

We zouden elkaar in het dierlijke leven op het strand geen blik waardig gunnen. Te apart. Te verschillend om samen door één denkbeeldige stranddeur te kunnen. Ons menselijke leven verloopt anders.

Ik ontmoette hem ‘opnieuw’
Aan de andere kant van mij zat een jongen die ik in geen 14 jaar had gesproken. Of man.

Ik vind het lastig dat ik hem niet iets langer heb kunnen spreken. 1 op 1. Ik wil niet blijven snorkelen, hoe leuk ook, aan de oppervlakte. Ik wil direct diepzeeduiken.

Ik wil onder iemands huid kunnen kruipen en zien welke politieke kleur bloed er vervoerd wordt van de longen naar het hart. Ik wil zien hoe de waarden die iemand bij zich draagt van het hart richting de organen stromen, waar zich een mens vormt met idealen, dromen en principes.

Mooiheid zit vanbinnen (maar ook vanbuiten hoor)
Hij was zo onbevooroordeeld en geïnteresseerd dat ik ‘m het liefst direct had uitgekleed. Figuurlijk dan eh, al moet ik zeggen dat ik letterlijk ook niet heel erg had gevonden hoor.

Als ik Doutzen had geheten en mijn hoofd maar een klein beetje meer op dat van haar had geleken, had ik Kevin gevraagd of ik alsje alsjeblieft een beschuitje met hem zou mogen eten. En natuurlijk iets meer dan dat beschuitje alleen. Snap je? Zo’n jongen dus. Of man.

Lijden
In deze, voor mij moeilijke periode, vind ik mooie mensen extra mooi. Ik kan er niks aan doen. Alsof mijn voelsprieten extra gevoelig zijn en zich vergrijpen aan iets van waarde, betekenis of mooiheid om mij heen.

Omdat ik het ook zo vaak niet kan voelen.

En dus zal ik dit stuk gewoon opnieuw lezen. En opnieuw.

Morgen bijvoorbeeld, als ik een slechte dag heb en ik zo weinig kan dat zelfs mijn konijnen een productievere en betekenisvollere dag hebben dan ik. Als ik mij vanbinnen zo leeg voel, dat zelfs een egel aan het eind van zijn winterslaap zich meer gevuld voelt dan ik.

Ps.
Mocht de desbetreffende jongen, of man, dit lezen en mocht ik hem in mijn leven nog een keer tegenkomen, dan beroep ik mij op mijn zwijgrecht. Tenzij hij inziet dat mijn haargrens, toevallig, precies daar begint waar die van Doutzen ook begint! En hij toch nog dat beschuitje met me wil delen.