*Als ik mocht kiezen
Zou ik mij zijn*

Ze zeggen wel eens dat onbeschrijfelijke momenten bestaan, maar het is aan de schrijver om juist dat onbeschrijfelijke beschrijfelijk te maken.

Om de ervaringen waar geen woorden voor lijken te zijn in een gouden vloeistof te dippen en met een glinsterende aura toch taal te kunnen geven.

Gisteravond om 23:00 reed ik in 45 minuten van Beachclub Zandvoort naar huis. 45 minuten lang liet ik de tranen mijn make-up remover zijn. In deze dag was ik samengevallen met mezelf, een gevoel dat weinig andere gevoelens kan overstijgen.

We vierden de verjaardag van de man waar ik een diepe liefde voor koester en die vriendschap naar een level tilt waar de oude Griekse filosofen jaloers op zouden zijn.

Ik danste alsof mijn evenwichtsstoornis niet bestond, alsof mijn hele leven in mijn rugzak paste en ik die vol trots en kracht met me meedroeg. ‘Zie mij’, leek ik uit te stralen; ik kan mezelf dragen.

Ik zweette de frustratie en pijn van afgelopen jaren ziekte uit mijn huid, het koude zeewater streelde mijn naakte lichaam met een nieuw soort levensenergie.

In de armen van mijn jarige vriend huilde ik zijn shirt vies omdat de sterrenhemel boven ons me overweldigde en de intensiteit van geluk even heftig en zwaar kan voelen als die van verdriet, boosheid of angst.

Geluk toelaten is even intens als je overgeven aan deze moeilijke gevoelens. Het verlies aan grond, de overweldiging, de vergankelijkheid ervaren van al wat leeft: je kunt dat gevoel alleen dragen als je jezelf ook in die moeilijkste gevoelens kunt vasthouden.

Ik liet het geluk tot mij komen en huilde mijn gezicht schoon in 45 autominuten naar huis.

Het was lang geleden dat ik zo sterk voelde:
Als ik zou mogen kiezen, zou ik mij zijn ✨