*Waar de tijd menigeen
met tegenzin in
de rug duwt
hoor ik het getik
als welkome motivatie
voor de toekomst*
28 jaar, 150K omzet, een vluchtelingen verleden en een doorzettingsmentaliteit om iedere keer, zelfs na drie faillissementen opnieuw een business te beginnen die nu lijkt te slagen.
Ik las het op LinkedIn en er viel een zware vergelijkingsdeken over me heen.
Vergelijken dwingt ons na te denken over onze identiteit en onze relaties. Zit ik (nog) op de goede plek? Is dit iets waar ik ook naar verlang? En wat denk ik dan precies te hebben als dit eenmaal is bereikt? En dan?
Het kan ons motiveren, enthousiasmeren en aanzetten tot verandering.
Deze vergelijking met een leeftijdsgenoot bleek ik, langdurig ziek, niet te kunnen dragen.
Er worden in de twintigerjaren carrières opgebouwd. Maar niet in de mijne. Een carrière opbouwen gebeurt niet in één dag: de tijd houdt maar wat graag zijn vinger in de pap.
Ik wil ook dat de tijd mijn nieuwe startende carrière als woordkunstenaar draagt. Ik wil ook dat ‘ie mij met zijn getik voortduwt en dat ik met mijn hakken in het zand met iedereen meeschreeuw dat de tijd ‘o zo snel’ gaat terwijl hij ons verder voert langs nieuwe uitdagingen, promoties en cursussen.
Ik wil ook zwemmen in die vijver en niet in mijn eigen met tranen gevulde rivier van nieuwe behandeltrajecten. Mét licht aan de horizon om vervolgens opnieuw te moeten beginnen na twee ontstekingen aan mijn evenwichtsorgaan een paar weken geleden.
Een vriend stuurde dat als ik hier weer uit zou komen, ik opnieuw aan mezelf had bewezen hoe groots de stappen zijn die ik zet. En ik als spoken word artiest workshops zal geven waar niet alleen de taal maar juist dit stukje gelaagde filosofische bespiegelingen verrijkend voor zullen zijn.
Dus dat.
28 jaar, nog steeds mens, 100% afgekeurd en met een doorzettingsmentaliteit om iedere keer nieuwe wegen door de lichamelijke gebreken heen te vinden.
Vertraagd.
Want waar de tijd menigeen met tegenzin in de rug duwt, hoor ik het getik als welkome motivatie voor de toekomst.