Zo lelijk als de nacht

Nederland staat bovenaan de wereldranglijst als het gaat om lichtvervuiling. Buiten de ecologische schade en overlast om, verliezen we ook het contact met de prachtige sterrenhemel boven ons.

In Nieuw-Zeeland was ik overdonderd. Ik had wel eens een witte kerst meegemaakt (ook al waren die zeldzaam), maar ik had nog nooit een witte nacht meegemaakt.

De immense hoeveelheid sterren die daar fonkelden terwijl je terug in de tijd keek, waren overweldigend. Het licht bereikte ons oog, maar dat licht had er soms honderden, duizenden, op zijn minst 4 jaren over gedaan om te worden waargenomen door ons. Nu werden ze gezien.

Nu werd ik gezien, precies zoals ik was: een klein, nietig wezen dat in een duizelingwekkend groot universum even geen persoonlijk lijden kende. Jezelf in perspectief kunnen zien. Jezelf en al die anderen, even in een goed nachtlicht kunnen aanschouwen. En dan noemen we de nacht lelijk.

Deze keer: Zo lelijk als de nacht. Vorige keer: Tijdsverschil