*Mag ik even terug?
terug naar onbeschreven
een onbeschreven blad
nieuwe woorden
zachte lijnen
geen ziekte
omdat ik die daar vergat
weet je wat
ik geef mijn verleden terug
ik kruip achter de klok
want mijn geduld raakt op
en mijn vechtlust ook
mag ik even terug
naar onbeschreven
zet me neer op dat nog witte blad
nieuwe woorden
zachte lijnen
geen ziekte
omdat ik die daar niet bezat*

‘Of ik even terug mag,’ vraag ik aan niemand in het bijzonder. Twee weken al voel ik me zieker dan ik me in maanden heb gevoeld. Ik dwaal in een tijdloze realiteit waarin de ervaring van opeenvolgende dagen volledig aan me voorbijgaat.

In dit druk-druk-druk tijdperk vol volle agenda’s en jaloerse uitpuilende projecterende ogen als ze mijn richting op kijken (ik zou willen dat dat door mijn uitzonderlijke schoonheid zou komen, maar ik doe het met een beeldschone ziel; ook goed 😌) wil ik woorden geven aan het niet kunnen ervaren van tijd ondanks dat het lijkt of ik er zoveel van bezit.

Mijn dagen zitten niet vol vrije tijd, ook al ben ik 90% van de tijd daar wat ze thuis noemen. Maar ook daar ben ik niet echt. Ik zweef tussen bewust zijn en niet bewust zijn in. Er is geen ruimte in mijn hoofd voor een planning, voor klusjes, voor helderheid. Er is mist, breinblubber, draaiend zicht en zweven zonder vaste grond.

Er is geen opdracht die ik kan uitvoeren want ik ben er niet echt, ik ben niet hier, ik ben nergens. De dingen die ik doe worden nergens opgeslagen, iets ervaren lijkt er niet bij. Ik doe wel dingen; wandel mijn dagelijkse rondje, ik eet, ik zorg voor mijn huisdieren maar er blijft geen herinnering, geen ervaring plakken. Het zijn loze minuten in loze dagen.

Wie ben ik zonder de ervaring? Wie ben ik zonder het kunnen opslaan van het meegemaakte? Wie ben ik zonder herinnering?

Ik draai rondjes om mijn eigen niet-bestaan. Niet-zijn.

PPPD is een ongelooflijk complexe, klote evenwichtsstoornis en deze week was daar landelijk extra aandacht voor.

Er komt een moment dat het wat zal opklaren. Dat moment zal me nieuw leven geven in de ervaring, in het kunnen horen van de klok.

Hier, waar ik ben, is er geen klok maar ook geen ruimte. Alleen daar waar ruimte is, is er tijd om iets uit vrije keuze en met plezier te ondernemen of te ervaren.

Ik wacht. Maar ik wacht al lang en dat maakt het mentaal zwaar. Ik heb geen einde voor dit stuk tekst, want zonder tijd bestaat eindigheid niet.

Einde.