Uncategorized

*Het was fijn
je te ontvouwen
en in een klein moment van tijd
van je te hebben
mogen houden *

Er zijn mensen die komen en gaan. Ik heb liever mensen die komen en blijven. Ik heb liever dat ik onderdeel mag zijn van het bestaan van de mooie ander en zij onderdeel zijn van de mijne.

Maar dat gaat niet. Niet altijd. Het liefst zou ik de hele wereld in het borstzakje van mijn spijkerjack stoppen. Precies daar waar mijn kloppend hart het best te voelen is. Omdat er zoveel liefde te geven is. Omdat er zoveel behoefte aan liefde is.

Hoort bij diezelfde liefde ook niet het besef dat zij er kan zijn in fysieke en digitale afwezigheid? Dat afscheid geen keerzijde is van liefde maar een onderdeel ervan? Dat er tussen het komen en gaan in, waardevolle geluksmomentjes tussen mensen ontstaan.

De relatie (in wat voor vorm ook) hoeft dan niet per se duurzaam te zijn, want dat duurzame geluk ligt in het herinneren van de ervaring. In het opvullen van jouw bezielde en verbonden mens-zijn.

Sommige mensen komen en gaan, maar wat was het fijn om in dat kleine moment van tijd van je te hebben mogen houden ❤️

*Als ik mocht kiezen
Zou ik mij zijn*

Ze zeggen wel eens dat onbeschrijfelijke momenten bestaan, maar het is aan de schrijver om juist dat onbeschrijfelijke beschrijfelijk te maken.

Om de ervaringen waar geen woorden voor lijken te zijn in een gouden vloeistof te dippen en met een glinsterende aura toch taal te kunnen geven.

Gisteravond om 23:00 reed ik in 45 minuten van Beachclub Zandvoort naar huis. 45 minuten lang liet ik de tranen mijn make-up remover zijn. In deze dag was ik samengevallen met mezelf, een gevoel dat weinig andere gevoelens kan overstijgen.

We vierden de verjaardag van de man waar ik een diepe liefde voor koester en die vriendschap naar een level tilt waar de oude Griekse filosofen jaloers op zouden zijn.

Ik danste alsof mijn evenwichtsstoornis niet bestond, alsof mijn hele leven in mijn rugzak paste en ik die vol trots en kracht met me meedroeg. ‘Zie mij’, leek ik uit te stralen; ik kan mezelf dragen.

Ik zweette de frustratie en pijn van afgelopen jaren ziekte uit mijn huid, het koude zeewater streelde mijn naakte lichaam met een nieuw soort levensenergie.

In de armen van mijn jarige vriend huilde ik zijn shirt vies omdat de sterrenhemel boven ons me overweldigde en de intensiteit van geluk even heftig en zwaar kan voelen als die van verdriet, boosheid of angst.

Geluk toelaten is even intens als je overgeven aan deze moeilijke gevoelens. Het verlies aan grond, de overweldiging, de vergankelijkheid ervaren van al wat leeft: je kunt dat gevoel alleen dragen als je jezelf ook in die moeilijkste gevoelens kunt vasthouden.

Ik liet het geluk tot mij komen en huilde mijn gezicht schoon in 45 autominuten naar huis.

Het was lang geleden dat ik zo sterk voelde:
Als ik zou mogen kiezen, zou ik mij zijn ✨

*Ik keek naar je
met een open warm hart
jij praatte tegen me
met woorden
die je in je handelen
vergat*

Ik vind het teleurstellend moeilijk als de woorden van iemand niet correleren met iemands handelen.

Als woorden worden gebruikt als strooigoed om je lekker te maken en het vervolgens één groot sprookje blijkt.

Gebruik je woorden zorgvuldig, denk ik dan vaak, want voor je het weet heb je van zeer indrukwekkend en waardevol vulmateriaal, gebakken lucht gemaakt.

Lieve woorden, ervaringen, complimenten, adviezen en anekdotes van de desbetreffende persoon: ze worden steeds minder waard.

Wees zorgvuldig met welke woorden je gebruikt. Laat ze samenvallen met wie je bent, wat je meent, wat je wil betekenen voor de ander.

En het allerbelangrijkste? Show, don’t tell.

Ik kan je namelijk wel vertellen hoe lekker een pepernoot is, maar je zal er eentje moeten proeven om in het sprookje te kunnen blijven geloven 😉🥰

Soms denk ik: laat me maar gewoon. Laat me maar de eetbare bloemen plukken en laat de nectar als drank van de goden mijn keel vullen.

Laat het ziek zijn maar om me heen hangen zonder dat ik er iets mee hoef of zonder dat het van mij is. Die evenwichtsstoornis is niet van mij, zoals ik de bloem die ik plukte niet bezit ook al is ‘ie ondertussen door mijn lichaam verteerd.

Laat me maar gewoon.

Laat me maar gewoon los.

🦋

Je bent niet van mij, je hangt een beetje met me rond. We plukken bloemen, plukken stukjes leven. We eten woorden, spugen gebaren uit.

We schrijven letters, rusten samen uit.

Als mensen je niet zien, schreeuw ik naar je. Ik beschuldig je van je onzichtbaar zijn, van de pijn die je me doet zonder dat ik iemand duidelijk kan maken hoe ik me voel. Ik schreeuw mezelf in eenzaamheid en jij omarmt me. Jij omarmt me met je vele duizelingen, je zeurderige oogpijnen en je wazige zicht.

Hoe harder ik krijs dat ik je niet moet, hoe steviger jij je aan me vastklampt. Alsof de weerstand je roept, met zijn magnetische werking.

Ik besluit dat je daar mag zijn: buiten mij. Dat ik me niet langer met je identificeer, maar je ook niet langer weg moet.

Ik besluit dat het tijd is dat jij mij niet gewoon laat zijn, maar ik jou.

Ik laat jou gewoon.

Welkom in dit stukje leven van mij,

Bo

*Waar de tijd menigeen
met tegenzin in
de rug duwt
hoor ik het getik
als welkome motivatie
voor de toekomst*

28 jaar, 150K omzet, een vluchtelingen verleden en een doorzettingsmentaliteit om iedere keer, zelfs na drie faillissementen opnieuw een business te beginnen die nu lijkt te slagen.

Ik las het op LinkedIn en er viel een zware vergelijkingsdeken over me heen.

Vergelijken dwingt ons na te denken over onze identiteit en onze relaties. Zit ik (nog) op de goede plek? Is dit iets waar ik ook naar verlang? En wat denk ik dan precies te hebben als dit eenmaal is bereikt? En dan?

Het kan ons motiveren, enthousiasmeren en aanzetten tot verandering.

Deze vergelijking met een leeftijdsgenoot bleek ik, langdurig ziek, niet te kunnen dragen.

Er worden in de twintigerjaren carrières opgebouwd. Maar niet in de mijne. Een carrière opbouwen gebeurt niet in één dag: de tijd houdt maar wat graag zijn vinger in de pap.

Ik wil ook dat de tijd mijn nieuwe startende carrière als woordkunstenaar draagt. Ik wil ook dat ‘ie mij met zijn getik voortduwt en dat ik met mijn hakken in het zand met iedereen meeschreeuw dat de tijd ‘o zo snel’ gaat terwijl hij ons verder voert langs nieuwe uitdagingen, promoties en cursussen.

Ik wil ook zwemmen in die vijver en niet in mijn eigen met tranen gevulde rivier van nieuwe behandeltrajecten. Mét licht aan de horizon om vervolgens opnieuw te moeten beginnen na twee ontstekingen aan mijn evenwichtsorgaan een paar weken geleden.

Een vriend stuurde dat als ik hier weer uit zou komen, ik opnieuw aan mezelf had bewezen hoe groots de stappen zijn die ik zet. En ik als spoken word artiest workshops zal geven waar niet alleen de taal maar juist dit stukje gelaagde filosofische bespiegelingen verrijkend voor zullen zijn.

Dus dat.

28 jaar, nog steeds mens, 100% afgekeurd en met een doorzettingsmentaliteit om iedere keer nieuwe wegen door de lichamelijke gebreken heen te vinden.

Vertraagd.

Want waar de tijd menigeen met tegenzin in de rug duwt, hoor ik het getik als welkome motivatie voor de toekomst.