Kleine ontmoetingen, groot geluk
*Het was fijn
je te ontvouwen
en in een klein moment van tijd
van je te hebben
mogen houden *
Er zijn mensen die komen en gaan. Ik heb liever mensen die komen en blijven. Ik heb liever dat ik onderdeel mag zijn van het bestaan van de mooie ander en zij onderdeel zijn van de mijne.
Maar dat gaat niet. Niet altijd. Het liefst zou ik de hele wereld in het borstzakje van mijn spijkerjack stoppen. Precies daar waar mijn kloppend hart het best te voelen is. Omdat er zoveel liefde te geven is. Omdat er zoveel behoefte aan liefde is.
Hoort bij diezelfde liefde ook niet het besef dat zij er kan zijn in fysieke en digitale afwezigheid? Dat afscheid geen keerzijde is van liefde maar een onderdeel ervan? Dat er tussen het komen en gaan in, waardevolle geluksmomentjes tussen mensen ontstaan.
De relatie (in wat voor vorm ook) hoeft dan niet per se duurzaam te zijn, want dat duurzame geluk ligt in het herinneren van de ervaring. In het opvullen van jouw bezielde en verbonden mens-zijn.
Sommige mensen komen en gaan, maar wat was het fijn om in dat kleine moment van tijd van je te hebben mogen houden ❤️
Als ik mocht kiezen, zou ik mij zijn
*Als ik mocht kiezen
Zou ik mij zijn*
Ze zeggen wel eens dat onbeschrijfelijke momenten bestaan, maar het is aan de schrijver om juist dat onbeschrijfelijke beschrijfelijk te maken.
Om de ervaringen waar geen woorden voor lijken te zijn in een gouden vloeistof te dippen en met een glinsterende aura toch taal te kunnen geven.
Gisteravond om 23:00 reed ik in 45 minuten van Beachclub Zandvoort naar huis. 45 minuten lang liet ik de tranen mijn make-up remover zijn. In deze dag was ik samengevallen met mezelf, een gevoel dat weinig andere gevoelens kan overstijgen.
We vierden de verjaardag van de man waar ik een diepe liefde voor koester en die vriendschap naar een level tilt waar de oude Griekse filosofen jaloers op zouden zijn.
Ik danste alsof mijn evenwichtsstoornis niet bestond, alsof mijn hele leven in mijn rugzak paste en ik die vol trots en kracht met me meedroeg. ‘Zie mij’, leek ik uit te stralen; ik kan mezelf dragen.
Ik zweette de frustratie en pijn van afgelopen jaren ziekte uit mijn huid, het koude zeewater streelde mijn naakte lichaam met een nieuw soort levensenergie.
In de armen van mijn jarige vriend huilde ik zijn shirt vies omdat de sterrenhemel boven ons me overweldigde en de intensiteit van geluk even heftig en zwaar kan voelen als die van verdriet, boosheid of angst.
Geluk toelaten is even intens als je overgeven aan deze moeilijke gevoelens. Het verlies aan grond, de overweldiging, de vergankelijkheid ervaren van al wat leeft: je kunt dat gevoel alleen dragen als je jezelf ook in die moeilijkste gevoelens kunt vasthouden.
Ik liet het geluk tot mij komen en huilde mijn gezicht schoon in 45 autominuten naar huis.
Het was lang geleden dat ik zo sterk voelde:
Als ik zou mogen kiezen, zou ik mij zijn ✨
Als woorden steeds minder waard worden
*Ik keek naar je
met een open warm hart
jij praatte tegen me
met woorden
die je in je handelen
vergat*
Ik vind het teleurstellend moeilijk als de woorden van iemand niet correleren met iemands handelen.
Als woorden worden gebruikt als strooigoed om je lekker te maken en het vervolgens één groot sprookje blijkt. Gebruik je woorden zorgvuldig, denk ik dan vaak, want voor je het weet heb je van zeer indrukwekkend en waardevol vulmateriaal, gebakken lucht gemaakt.
Lieve woorden, ervaringen, complimenten, adviezen en anekdotes van de desbetreffende persoon: ze worden steeds minder waard.
Wees zorgvuldig met welke woorden je gebruikt. Laat ze samenvallen met wie je bent, wat je meent, wat je wil betekenen voor de ander.
En het allerbelangrijkste? Show, don’t tell.
Ik kan je namelijk wel vertellen hoe lekker een pepernoot is, maar je zal er eentje moeten proeven om in het sprookje te kunnen blijven geloven 😉🥰
Soms denk ik: laat me maar gewoon
Soms denk ik: laat me maar gewoon. Laat me maar de eetbare bloemen plukken en laat de nectar als drank van de goden mijn keel vullen.
Laat het ziek zijn maar om me heen hangen zonder dat ik er iets mee hoef of zonder dat het van mij is. Die evenwichtsstoornis is niet van mij, zoals ik de bloem die ik plukte niet bezit ook al is ‘ie ondertussen door mijn lichaam verteerd.
Laat me maar gewoon.
Laat me maar gewoon los.
🦋
Je bent niet van mij, je hangt een beetje met me rond. We plukken bloemen, plukken stukjes leven. We eten woorden, spugen gebaren uit.
We schrijven letters, rusten samen uit.
Als mensen je niet zien, schreeuw ik naar je. Ik beschuldig je van je onzichtbaar zijn, van de pijn die je me doet zonder dat ik iemand duidelijk kan maken hoe ik me voel. Ik schreeuw mezelf in eenzaamheid en jij omarmt me. Jij omarmt me met je vele duizelingen, je zeurderige oogpijnen en je wazige zicht.
Hoe harder ik krijs dat ik je niet moet, hoe steviger jij je aan me vastklampt. Alsof de weerstand je roept, met zijn magnetische werking.
Ik besluit dat je daar mag zijn: buiten mij. Dat ik me niet langer met je identificeer, maar je ook niet langer weg moet.
Ik besluit dat het tijd is dat jij mij niet gewoon laat zijn, maar ik jou.
Ik laat jou gewoon.
Welkom in dit stukje leven van mij,
Bo
28 jaar, 150k omzet en een doorzettingsmentaliteit waar je u tegen zegt
*Waar de tijd menigeen
met tegenzin in
de rug duwt
hoor ik het getik
als welkome motivatie
voor de toekomst*
28 jaar, 150K omzet, een vluchtelingen verleden en een doorzettingsmentaliteit om iedere keer, zelfs na drie faillissementen opnieuw een business te beginnen die nu lijkt te slagen.
Ik las het op LinkedIn en er viel een zware vergelijkingsdeken over me heen.
Vergelijken dwingt ons na te denken over onze identiteit en onze relaties. Zit ik (nog) op de goede plek? Is dit iets waar ik ook naar verlang? En wat denk ik dan precies te hebben als dit eenmaal is bereikt? En dan?
Het kan ons motiveren, enthousiasmeren en aanzetten tot verandering.
Deze vergelijking met een leeftijdsgenoot bleek ik, langdurig ziek, niet te kunnen dragen.
Er worden in de twintigerjaren carrières opgebouwd. Maar niet in de mijne. Een carrière opbouwen gebeurt niet in één dag: de tijd houdt maar wat graag zijn vinger in de pap.
Ik wil ook dat de tijd mijn nieuwe startende carrière als woordkunstenaar draagt. Ik wil ook dat ‘ie mij met zijn getik voortduwt en dat ik met mijn hakken in het zand met iedereen meeschreeuw dat de tijd ‘o zo snel’ gaat terwijl hij ons verder voert langs nieuwe uitdagingen, promoties en cursussen.
Ik wil ook zwemmen in die vijver en niet in mijn eigen met tranen gevulde rivier van nieuwe behandeltrajecten. Mét licht aan de horizon om vervolgens opnieuw te moeten beginnen na twee ontstekingen aan mijn evenwichtsorgaan een paar weken geleden.
Een vriend stuurde dat als ik hier weer uit zou komen, ik opnieuw aan mezelf had bewezen hoe groots de stappen zijn die ik zet. En ik als spoken word artiest workshops zal geven waar niet alleen de taal maar juist dit stukje gelaagde filosofische bespiegelingen verrijkend voor zullen zijn.
Dus dat.
28 jaar, nog steeds mens, 100% afgekeurd en met een doorzettingsmentaliteit om iedere keer nieuwe wegen door de lichamelijke gebreken heen te vinden.
Vertraagd.
Want waar de tijd menigeen met tegenzin in de rug duwt, hoor ik het getik als welkome motivatie voor de toekomst.
Mag ik even terug naar onbeschreven?
*Mag ik even terug?
terug naar onbeschreven
een onbeschreven blad
nieuwe woorden
zachte lijnen
geen ziekte
omdat ik die daar vergat
weet je wat
ik geef mijn verleden terug
ik kruip achter de klok
want mijn geduld raakt op
en mijn vechtlust ook
mag ik even terug
naar onbeschreven
zet me neer op dat nog witte blad
nieuwe woorden
zachte lijnen
geen ziekte
omdat ik die daar niet bezat*
‘Of ik even terug mag,’ vraag ik aan niemand in het bijzonder. Twee weken al voel ik me zieker dan ik me in maanden heb gevoeld. Ik dwaal in een tijdloze realiteit waarin de ervaring van opeenvolgende dagen volledig aan me voorbijgaat.
In dit druk-druk-druk tijdperk vol volle agenda’s en jaloerse uitpuilende projecterende ogen als ze mijn richting op kijken (ik zou willen dat dat door mijn uitzonderlijke schoonheid zou komen, maar ik doe het met een beeldschone ziel; ook goed 😌) wil ik woorden geven aan het niet kunnen ervaren van tijd ondanks dat het lijkt of ik er zoveel van bezit.
Mijn dagen zitten niet vol vrije tijd, ook al ben ik 90% van de tijd daar wat ze thuis noemen. Maar ook daar ben ik niet echt. Ik zweef tussen bewust zijn en niet bewust zijn in. Er is geen ruimte in mijn hoofd voor een planning, voor klusjes, voor helderheid. Er is mist, breinblubber, draaiend zicht en zweven zonder vaste grond.
Er is geen opdracht die ik kan uitvoeren want ik ben er niet echt, ik ben niet hier, ik ben nergens. De dingen die ik doe worden nergens opgeslagen, iets ervaren lijkt er niet bij. Ik doe wel dingen; wandel mijn dagelijkse rondje, ik eet, ik zorg voor mijn huisdieren maar er blijft geen herinnering, geen ervaring plakken. Het zijn loze minuten in loze dagen.
Wie ben ik zonder de ervaring? Wie ben ik zonder het kunnen opslaan van het meegemaakte? Wie ben ik zonder herinnering?
Ik draai rondjes om mijn eigen niet-bestaan. Niet-zijn.
PPPD is een ongelooflijk complexe, klote evenwichtsstoornis en deze week was daar landelijk extra aandacht voor.
Er komt een moment dat het wat zal opklaren. Dat moment zal me nieuw leven geven in de ervaring, in het kunnen horen van de klok.
Hier, waar ik ben, is er geen klok maar ook geen ruimte. Alleen daar waar ruimte is, is er tijd om iets uit vrije keuze en met plezier te ondernemen of te ervaren.
Ik wacht. Maar ik wacht al lang en dat maakt het mentaal zwaar. Ik heb geen einde voor dit stuk tekst, want zonder tijd bestaat eindigheid niet.
Einde.
Een inkijkje in de Afrikaanse filosofie Ubuntu - 'Ik ben omdat wij zijn'
Ik ben mij aan het verdiepen in de Afrikaanse filosofie Ubuntu. En ik vind het fantastisch. Heel veel van wat ik heb geschreven over ‘ik en de ander’ hier op Boïsme.nl en op mijn Insta-account: @dichtisme, sluit aan bij de filosofie van Ubuntu.
‘Gezien willen worden is de waardering zoeken bij de ander,’ las ik hier op Insta. Evenals: ‘Pas op met je afhankelijk maken van de erkenning van anderen’.
Je wordt gezien, gehoord, gevoeld
Ik ben zelf van mening dat ‘gezien worden’ een essentiële menselijke levensbehoefte is. We zijn in eerste instantie sociale dieren; we redden niks alleen.
Ubuntu omvat een uitgebreide humanistische filosofie die vaak in één zin wordt vertaald naar: ‘Ik ben omdat wij zijn’.
Het individualisme draagt bij aan het idee dat we ‘het alleen moeten kunnen’ en dat we ‘de ander niet nodig hebben’. Ik lees steeds vaker dat we geen waarde hoeven te hechten aan de mening van anderen omdat we de ander niet echt nodig hebben.
Dat vinden onze gekrenkte zielen maar wat makkelijk! Beschermmodus aan! Gezien willen worden is ten slotte de waardering zoeken bij een ander. En deze zou je bij jezelf moeten vinden! Sla je zelfhulpboek maar open, ga op je kleedje zitten met meditatiemuziek en doe het vooral alleen. Jij bent sterk, onafhankelijk, zelfstandig en je kan alles alleen aan.
Of toch niet?
Echter bestaan wij op onszelf niet. Door de meningen van anderen, zijn wij iemand. Onze kleding, computer, communicatie, gedachten, zelfkennis, het vermogen tot zelfreflectie, al ons eten: het is allemaal ontstaan door en/of met de ander.
Ik ben omdat wij zijn.
Ik besta door de ogen van een ander.
Nuance en begrip
Het is belangrijk om goed te begrijpen dat ik ‘jezelf continu vergelijken met de ander’ ook ongezond vind. Of ‘te veel waarde hechten aan wat anderen vinden’, niet zou aanmoedigen.
Maar deze situaties hierboven ontstaan alleen doordat je het individu als los individu ziet en niet met zijn ervaringen, achtergrond, voorouders en karaktereigenschappen. Vergelijken is ongezond omdat je de context en dus de achtergrond uit het individu haalt.
En dat is precies waarvoor ik pleit: een individu is er alleen in zijn sociale context en door zijn achtergrond.
Ik ben dus omdat wij zijn.
Leestip
Psychiater Glenn Helberg schrijft hierover in zijn boek: ‘Als ik luister‘. Hij stelt dat de mens fundamenteel relationeel is. Oftewel: De mens moet zich kunnen verbinden met alles wat hij in zich heeft. Helberg heeft een zeer persoonlijke en verhalende schrijfstijl gekozen wat niet alleen prettig leest (of luistert) maar ook raakt. Ik was zo onder de indruk van zijn boek dat ik naar een lezing van hem ben geweest in De Rode Hoed, Amsterdam.
Ubuntu quote:
‘Ik kan alleen mezelf zijn als jij jezelf bent’
Winnaar publieksprijs beste spoken word 2023
Ik ben de winnaar van de publieksprijs spoken word AMAI Award 2023!! Met mijn Insta-account @dichtisme won ik een award voor beste spoken word die je hier kan zien. De volgende tekst schreef ik als reactie op een overweldigend weekend in Eindhoven waar ik mocht optreden en zoveel mooie dichters en woordkunstenaars heb ontmoet.
Jullie kozen mij. En ik koos jullie om mijn verhalen, mijn creativiteit, mijn ziek zijn, mijn kwetsbaarheid en mijn herontdekking van het zelf mee te delen.
Mijn eerste spoken word werd beloond met een award. Mijn eerste award.
Meemaken, herinneren, vervagen
Soms hoop ik dat ik zelf mag kiezen. Dat ik zelf mag bepalen welke herinneringen de tijd niet zal vervagen.
De onnoemelijk veel details die worden uitgewist omdat je per ongeluk met je kindervuistje over je net met houtskool gemaakte tekening wrijft. Dat onschuldige vuistje is de tijd die met ons speelt en onze herinneringen uitveegt, vervormt of in nostalgie doopt tot iets dat het nooit is geweest.
Deze avond in Eindhoven, waar ik de publieksprijs voor beste spoken word 2023 van de AMAI Award in ontvangst mocht nemen, is zo’n herinnering die ik angstvallig helder probeer te houden. De mooie gesprekken die ik heb gevoerd, de goede organisatie, mijn optreden in een echt theater, alle complimenten die ik in een van mijn kamers in mijn hart mag bewaren: ik ben een dankbaar mens.
Overweldigende gevoelens
Misschien is het wel helemaal niet belangrijk om ieder detail van dit weekend te kunnen onthouden. Misschien zijn het de gevoelens die werden opgeroepen die maken dat we de exacte woorden van de mooie gesprekken niet hoeven te onthouden. Zoals we snel vergeten wat iemand exact tegen je heeft gezegd, maar we des te beter onthouden hoe diegene je liet voelen.
Lieve woordkunstenaars, taalvrienden, mede-instagrammers,
jullie gaven mij een onvergetelijke avond. Jullie gaven mij een podium met 300 man publiek. Jullie gaven mij de bevestiging dat ik na heel wat jaren zoeken en aanpassen mag blinken in excentriciteit en authenticiteit.
Ik voel mij meer dan gezien. Ik voel mij onderdeel van een groter geheel. Daar kan geen award tegenop 😉
Ik ben de winnaar van de publieksprijs spoken word AMAI Award 2023!! Met mijn Insta-account @dichtisme won ik een award voor beste spoken word die je hier kan zien. De volgende tekst schreef ik als reactie op een overweldigend weekend in Eindhoven waar ik mocht optreden en zoveel mooie dichters en woordkunstenaars heb ontmoet.
Jullie kozen mij. En ik koos jullie om mijn verhalen, mijn creativiteit, mijn ziek zijn, mijn kwetsbaarheid en mijn herontdekking van het zelf mee te delen.
Mijn eerste spoken word werd beloond met een award. Mijn eerste award.
Meemaken, herinneren, vervagen
Soms hoop ik dat ik zelf mag kiezen. Dat ik zelf mag bepalen welke herinneringen de tijd niet zal vervagen.
De onnoemelijk veel details die worden uitgewist omdat je per ongeluk met je kindervuistje over je net met houtskool gemaakte tekening wrijft. Dat onschuldige vuistje is de tijd die met ons speelt en onze herinneringen uitveegt, vervormt of in nostalgie doopt tot iets dat het nooit is geweest.
Deze avond in Eindhoven, waar ik de publieksprijs voor beste spoken word 2023 van de AMAI Award in ontvangst mocht nemen, is zo’n herinnering die ik angstvallig helder probeer te houden. De mooie gesprekken die ik heb gevoerd, de goede organisatie, mijn optreden in een echt theater, alle complimenten die ik in een van mijn kamers in mijn hart mag bewaren: ik ben een dankbaar mens.
Overweldigende gevoelens
Misschien is het wel helemaal niet belangrijk om ieder detail van dit weekend te kunnen onthouden. Misschien zijn het de gevoelens die werden opgeroepen die maken dat we de exacte woorden van de mooie gesprekken niet hoeven te onthouden. Zoals we snel vergeten wat iemand exact tegen je heeft gezegd, maar we des te beter onthouden hoe diegene je liet voelen.
Lieve woordkunstenaars, taalvrienden, mede-instagrammers,
jullie gaven mij een onvergetelijke avond. Jullie gaven mij een podium met 300 man publiek. Jullie gaven mij de bevestiging dat ik na heel wat jaren zoeken en aanpassen mag blinken in excentriciteit en authenticiteit.
Ik voel mij meer dan gezien. Ik voel mij onderdeel van een groter geheel. Daar kan geen award tegenop 😉
Waarom ik minder goed voor mezelf wil zorgen
Te veel eten - slecht voor je
Te weinig eten - slecht voor je
Te veel bewegen - slecht voor je
Te weinig bewegen - slecht voor je
Te veel slapen - slecht voor je
Te weinig slapen - slecht voor je
Overmatig gericht zijn op je eigen geluk - slecht voor je
Amper gericht zijn op je eigen geluk - slecht voor je
En stress hier vooral niet te erg over, want ook stressen is slecht voor je.
Goed, goeder, goedst
Ik zag laatst een meme met dezelfde strekking en vond het op zich wel grappig. Op zich ja, want mijn perfectionistische kant kromp ineen. ‘Doe ik het dan nooit goed?’ En: ‘Hoe kan ik een juiste balans vinden hierin?’ waren twee vragen die piepten in mijn hoofd.
Hetzelfde gebeurde tijdens mijn zelf-georganiseerde stilte-retraite. Ik wilde goed voor mezelf zorgen dus ik had aan alles gedacht: genoeg gezond eten, een yogamatje, voldoende meditaties op mijn Ipad (mijn mobiel stond uit), warme kleding en sloffen, een boek met werkboek over emoties voelen en 5 kladblokken voor het geval dat ik in één week klaar zou zijn met blogs schrijven voor heel 2023 (ik overdrijf graag).
Al bij de derde dag begon het me tegen te staan. Ik wilde mijn yogamatje niet meer op en raakte geïrriteerd van de innerlijke dialoog die ik met mezelf aan het voeren was over ‘een goede’ of ‘ de juiste’ manier om deze stilte-retraite in te vullen.
Beter voor mezelf zorgen
Het moeilijke van perfectionisme, is dat zij zich kan huizen in op het eerste gezicht ‘goede’ activiteiten als: gezond eten, genoeg bewegen, yoga en meditatie. Vrienden zullen je niet zo snel op andere gedachten proberen te brengen, maar als je niet uitkijkt zijn het sluipmoordenaars voor de perfectionist. Ineens zijn er taken die kunnen worden 'afgevinkt'. Alsof je dan nog weer een beetje beter voor jezelf kan zorgen dan je al deed.
Alsof je nu niet al goed genoeg bent.
Alsof we pijn, afkeuring en schaamte die horen bij het leven kunnen minimaliseren of voorkomen als we dingen beter doen. Want dat is perfectionisme ten voeten uit, zo stelt Brené Brown in haar boek: 'De kracht van kwetsbaarheid'.
Perfectionisme ontleed
De meditatie, de yogasessie of het gezond eten zijn dan geen activiteiten meer die zichzelf dienen (een lekker appeltje voor de dorst, een fijne yogasessie terug het lichaam in of even tijd voor jezelf nemen tijdens een meditatiemomentje), maar zij gaan een hoger doel dienen buiten zichzelf (Ik moet beter voor mezelf zorgen en dat doe ik door deze lijst af te werken).
Je trekt het plezier uit de activiteit en vormt het om tot een afvinktaak en dus tot een prestatie.
Als het lichaam nee zegt
En wat doet mijn lichaam als het moet presteren? Het laat weten dat het niet meer meedoet. Game over.
Ik besloot eerlijk naar mezelf te zijn en kon mijn verwachtingen (lees er hier meer over) bijstellen en sommige helemaal laten varen. Ik herinnerde mezelf eraan dat mijn perfectionistische deel slechts een deeltje van mij behelst en deze de neiging heeft om alles loodzwaar te maken en serieus te nemen.
Om mijn andere modi wakker te maken, schreef ik dit blog over leermomenten tijdens mijn stilte-retraite met een knipoog. Want lol hebben met jezelf: dat is ZEKER NIET slecht voor je😉
Ik had 5 dagen nodig, om 2 dagen in stilte te kunnen zijn
Tijdens mijn zelf-georganiseerde stilte-retraite worstelde ik vijf dagen lang met onrust. Onrust. Onrust. Onrust. Ik snapte er niks van, zo kende ik mezelf niet. Wat gebeurde er in mij, los van de verwachtingen die ik op dag 3 in kaart had weten te brengen (lees dat in dit blog).
Onrust. Onbegrip. Somberheid.
Stop
Tot dag 5. Ik pakte mijn lievelingspen (ik had 4 balpennen mee maar deze schrijft gewoon echt het beste) en ik bracht wat structuur aan. Als ik mijn struggles in een blog zou moeten gieten, waar was ik dan mee bezig? Begin, midden, eind. Wat zat me dwars?
Ik vond geen rust in meditatie, geen rust in lezen, geen rust in emoties uiten en geen rust in schrijven.
De rust die ik dacht vanbuiten nodig te hebben, bleek niet ook naar binnen te willen slaan. In tegendeel, toen de ogen naar binnen draaide zagen ze niks wat ze niet al eerder hadden gezien: een wervelwind van gedachten, angsten, frustratie en perfectionisme (mijn blog over perfectionisme tijdens mijn stilte-retraite lees je hier).
5 + 2 dagen
Ik bleek 5 dagen nodig te hebben om erachter te komen dat er 3 dingen waren die mij bezig hielden en niet tegelijkertijd konden worden uitgevoerd. Kortom: er liepen redenen waarom ik hier alleen zat te wezen door elkaar.
1. Als eerste had ik bedacht dat ik zou beginnen met lezen in een boek dat erop gericht is verdrongen emoties te doorgronden en je hele ziektebeeld in kaart te brengen om eventuele psychologische oorzaken op te kunnen sporen. Het leek me de uitgelezen kans om met mezelf aan de slag te gaan en mijn emoties vrijuit te kunnen laten stromen.
2. Mijn impliciete, niet helder gemaakte tweede doel was dat ik weer wilde ervaren een aantal dagen volledig oké te zijn met mezelf. In het alleen zijn kom ik er vaak achter hoe graag ik in dit lichaam en hoofd ben. Dat ik het zo fijn vind om mij te zijn en dat we samen lekker op avontuur gaan, zoals afgelopen zomer in Deventer.
3. Mijn derde idee was rust en stilte creëren in een huisje alleen voor mij. Stilte-oefeningen en meditaties doen zoals tijdens een stilte-retraite wordt gedaan om na te denken, te bezinnen en helemaal niks te hoeven doen of te verwachten. Een reset voor de mind.
Tegenstrijdige intenties
Zoals je niet op een mooie zomerdag even lekker kan zwemmen zonder nat te worden, zo kon ik mij niet verdiepen in mijn eigen verdrongen emoties via een werkboek, filmpjes, geluidsopnames en loskomende emoties en tegelijkertijd niks doen, niks hoeven, de stilte vinden en bezinnen.
Ik had er 5 dagen voor nodig om dat uit te dokteren, maar hé, voor de eerste keer zelf zo’n stilte-retraite organiseren is blijkbaar een kunst op zich.
Ik slaagde met vlag en wimpel want twee halve dagen in volledige stilte, bleken meer dan genoeg :)