Een paar dagen weg zonder Snapchat, Instagram, Whatsapp en Facebook in Deventer. Ik houd ontzettend van ironie. Maar ik vond dit iets minder grappig.

Na de zoveelste keer verdwaald te zijn geweest en mijn kaart in gedachten door midden te hebben gescheurd en de wegwijzers helemaal zwart te hebben geschilderd, pakte ik Google Maps erbij.

Er is geen excuus om dat fietsend te doen. Het was wel in één klap een dure ‘paar daagjes weg’.

Politieagent en ook nog model
Het waren ook nog eens twee super knappe agenten. En laat ik nou net geen knap woordje uit kunnen brengen op zo’n moment, aangezien het hele gebeuren een gek soort kortsluiting veroorzaakte.

In mijn hoofd lag ik daar al geboeid op de stoep met een gespeelde ‘O, meneer de agent, wat doet u nu?’

Ik grinniken. ‘Valt er wat te lachen mevrouw?’
‘Uuhh, nee natuurlijk niet. Het is een uiting van… spanning. Ik ben gespannen op dit moment.’

Ik kon bijna geen goedlopende zin mijn mond uitkrijgen. En ik verafschuwde mezelf erom.

Freeze, fight, flight – die laatste twee leken me niet zo handig, dus ja
Waarom kon ik de agenten niet vragen waarom ze me niet kwamen helpen toen ze me mijn kaart weer in mijn zak zagen doen, drie keer gedesoriënteerd zagen omkeren om ten slotte mijn mobiel erbij te pakken?

Ze hadden namelijk net gezegd dat ze me zagen zoeken en vroegen mij nu of ze me konden helpen (NADAT ze dus de bon hadden uitgeschreven).

Er is geen excuus voor fietsen met je telefoon in je handen. Zelfs niet als het vijf meter is op een veilig fietspad zonder tegenliggers en je weer eens verdwaald bent. Ik vind het net zo’n slechte daad als jullie. En nadat ik van de schrik was bekomen en huilend op een stoepje aan het bijkomen was van de spanning, wist ik wat me te doen stond.

Fout
Ik herinnerde mij de post die ik afgelopen week op mijn Instagram account had geplaatst: ‘Je mag bestaan. Onvoorwaardelijk.’ En de uitleg daarbij over pleasers. (In het kort hebben pleasers de neiging om zich aan te passen om maar niet afgewezen te worden. Alsof je alleen gezien wordt, als je zorgt voor anderen. Alsof je alleen gehoord wordt, als je zelf heel veel luistert of werkt of aardig of lief bent. Alsof je alleen mag bestaan, onder voorwaarden.)

Ik maak van fouten het liefst propjes, zo klein mogelijk, om ze vervolgens onder mijn bed te leggen en nooit meer onder dat bed te kijken.

Aardverschuiving
Maar ik ben aan het verhuizen. En bij het verhuizen moet ook het bed mee en alle rotzooi die eronder ligt. Er vindt een verhuizing in mij plaats die ongekend is. En dat zorgt voor stress, spanning en een hele hoop oude troep.

Nu ben ik aan het opruimen en bij dat opruimen hoort verwerking en verwerping. Welke spullen horen nog bij mij? En van welke kan ik voorgoed afstand nemen?

Ik heb besloten mijn ‘fout’ met jullie te delen. Omdat ik op die manier de boete niet onder mijn bed hoef te schuiven. Ik kan ‘m in mijn schriftje plakken met vervelende ervaringen. En dat is het. Of nou ja, mijn fantasie gaat er in mijn dromen goed mee om. ‘O, buurman… uuhh agent… wat doet u nu?’

Ik vond het weer eens tijd voor een blog. Maar waar ga je het over hebben als je een vis bent in een vissenkom van een oud vrouwtje? Lees hier mijn blog over langdurig ziek zijn.

Zal ik het hebben over het glas dat zo mooi schoon is dat je alles kan ervaren van andere levende wezens? Over de techniek die dat mogelijk heeft gemaakt? Misschien moet ik over diegene schrijven die glas heeft uitgevonden, waardoor je nu niet alleen je eigen ervaringen maar ook die van anderen kan beleven.

Praten, zuipen, feesten
Gisteren was het oude vrouwtje jarig. Of misschien ging het over de komst van de Christelijke kerk. Weet ik veel. Ik kon, vanuit mijn vissenkom, het geheel aanschouwen maar ik maakte er geen onderdeel van uit.

Er ontstaat zo een dubbele beleving in je eigen realiteit. Je maakt alles wat er gebeurt wel mee, maar je mengen in een discussie op het feestje (of überhaupt een dansje meedoen), dat lukt niet achter dat dikke, schone glas.

Groen is een mooie kleur
En dus richt je je op je eigen kom. Op je eigen wateren. Daar ontstaan plots kleuren die er daarvoor ook heus wel waren, maar die je nooit op die manier had waargenomen. Het groen van het zeewier is zoveel groener in je eigen kom dan alle andere kleuren groen buiten het glas.

Of ik richt mij op mijn mede vissenvriendjes die me komen helpen als ik mij verlies in het turen naar de ‘andere wereld’. En als ik rondjes blijf zwemmen om mijn eigen staart, dan helpt de oude wijze vis mij daarbij.

De ruimte in de ruimte
Als mijn focus zich naar binnen keert en zich richt op de trillingen die ik zelf voortbreng in mijn eigen water, dan lijkt mijn kom groter en groter te worden. In de ruimte ontstaat zo ruimte voor mijn creativiteit.

En daar heb ik een vis gevonden waarmee ik dezelfde interesse in taal deel, maar, oh ironie, die ik door een taalbarrière niet altijd kan vinden (hij is Vlaams).

Vissen hebben in dit blog ook een Insta-account. De mijne heet Dichtisme. Want als wandelen en spelen met woorden het enige is waar ik op dit moment toe in staat ben, dan rimpelt mijn water misschien iets minder dan die van jullie, maar is mijn eigen vissenkom er niet minder rijk om.

In tegendeel.

Reünietje. Oud-basisschoolleerlingen. Drukte. Dus ja, ik had afgezegd vanwege mijn aanhoudende fysieke klachten.

Ze spraken af om te gaan eten in een restaurant bij mij om de hoek. Ik kon het niet laten. Gewapend met pet, oordopjes en het verlangen weer als vanouds wat gezelligheid te ervaren, vertrok ik om een 7-up mee te drinken.

Liefde in verschil
Kom ik binnen, schuif ik natuurlijk gelijk naast mijn eeuwig verstrengelde, veilige, best friend forever. Mijn maatje, ondanks dat hij een gezelschapshond is en ik een zeemeeuw.

We zouden elkaar in het dierlijke leven op het strand geen blik waardig gunnen. Te apart. Te verschillend om samen door één denkbeeldige stranddeur te kunnen. Ons menselijke leven verloopt anders.

Ik ontmoette hem ‘opnieuw’
Aan de andere kant van mij zat een jongen die ik in geen 14 jaar had gesproken. Of man.

Ik vind het lastig dat ik hem niet iets langer heb kunnen spreken. 1 op 1. Ik wil niet blijven snorkelen, hoe leuk ook, aan de oppervlakte. Ik wil direct diepzeeduiken.

Ik wil onder iemands huid kunnen kruipen en zien welke politieke kleur bloed er vervoerd wordt van de longen naar het hart. Ik wil zien hoe de waarden die iemand bij zich draagt van het hart richting de organen stromen, waar zich een mens vormt met idealen, dromen en principes.

Mooiheid zit vanbinnen (maar ook vanbuiten hoor)
Hij was zo onbevooroordeeld en geïnteresseerd dat ik ‘m het liefst direct had uitgekleed. Figuurlijk dan eh, al moet ik zeggen dat ik letterlijk ook niet heel erg had gevonden hoor.

Als ik Doutzen had geheten en mijn hoofd maar een klein beetje meer op dat van haar had geleken, had ik Kevin gevraagd of ik alsje alsjeblieft een beschuitje met hem zou mogen eten. En natuurlijk iets meer dan dat beschuitje alleen. Snap je? Zo’n jongen dus. Of man.

Lijden
In deze, voor mij moeilijke periode, vind ik mooie mensen extra mooi. Ik kan er niks aan doen. Alsof mijn voelsprieten extra gevoelig zijn en zich vergrijpen aan iets van waarde, betekenis of mooiheid om mij heen.

Omdat ik het ook zo vaak niet kan voelen.

En dus zal ik dit stuk gewoon opnieuw lezen. En opnieuw.

Morgen bijvoorbeeld, als ik een slechte dag heb en ik zo weinig kan dat zelfs mijn konijnen een productievere en betekenisvollere dag hebben dan ik. Als ik mij vanbinnen zo leeg voel, dat zelfs een egel aan het eind van zijn winterslaap zich meer gevuld voelt dan ik.

Ps.
Mocht de desbetreffende jongen, of man, dit lezen en mocht ik hem in mijn leven nog een keer tegenkomen, dan beroep ik mij op mijn zwijgrecht. Tenzij hij inziet dat mijn haargrens, toevallig, precies daar begint waar die van Doutzen ook begint! En hij toch nog dat beschuitje met me wil delen.

Een vriend van mij kan niet meer voetballen door zijn reuma, terwijl dat is wat hij het liefst doet. Een ander heeft al jaren heftige migraine-aanvallen die uit het niets opkomen en weer gaan. Een studievriend kan zijn grote passie bergbeklimmen niet meer beoefenen vanwege zijn knie. En een lieve vriendin heeft Pulmonale Hypertensie (PH); een zeldzame, ongeneeslijke ziekte. Door de hoge bloeddruk in haar longen heeft zij een grote kans op hartfalen en betaalt zij een gigantische prijs voor iedere vorm van inspanning.

Hoe doe je dat? Leven met beperkingen terwijl juist mijn generatie is opgegroeid met het idee dat alles mogelijk is. Dat alles moet kunnen en dat je overal toe in staat bent.

Ik wil mijn eigen problemen (lees deze hier) niet bagatelliseren door te stellen dat heel veel mensen leven met (niet-zichtbare) ziektes of aandoeningen. Ik heb soms wel behoefte aan het relativeren ervan.

Bagatelliseren vs relativeren
Een belangrijk verschil tussen bagatelliseren en relativeren is dat bij het gebruik van het woord bagataliseren er altijd een ontkenning is van hetgeen jij zelf (of een ander) ervaart of meemaakt.

Het is het afzwakken van je eigen ervaring, waarbij je het als iets onbeduidends of onbelangrijks neerzet, omdat er ‘ergere dingen zijn op de wereld’. Dat is denk ik niet de juiste houding om om te gaan met eigen pijn, verdriet of ziekte.

Relativeren gaat daarentegen veel meer om de betrekkelijkheid ergens van inzien.

Slimme dieren
Bijvoorbeeld door te erkennen dat je veel last hebt van de situatie en daar veel verdriet door ervaart. En tegelijkertijd kunnen inzien dat er veel mensen rondlopen die hetzelfde of erger meemaken. Dat we organismen zijn die zijn gaan geloven in de maakbaarheid van het bestaan.

Ook wij zijn eigenlijk slechts ‘slimme’ dieren waarbij de meeste van ons het geluk hebben in Nederland geboren te zijn, de een betere genen heeft dan de ander en diezelfde  ander enorm getalenteerd blijkt. Het leven hangt aan elkaar van toevalligheden en externe factoren waar we allen weinig invloed op hebben.

Psychisch leed
Het geloof in die maakbaarheid is gevaarlijk. Ik tuimel er iedere keer met open ogen in. Ik voel me mislukt, gefaald en zwak, omdat ik op dit moment niet in staat ben te werken.

Maar als ik mezelf zie vanuit groter perspectief, dan ben ik slechts een gewond dier dat haar wonden likt en niemand iets hoeft te bewijzen.

Het doet niks af aan het recht van mijn verdriet en pijn. Die emoties zitten daar volledig terecht. Net als de machteloosheid die ik voel. Ik bagatelliseer helemaal niks. Maar het relativeert wel.

En jij?
Ik heb voor één keer de reacties aangezet onder dit blog. Het lijkt me mooi voor diegene die willen, om hun verhaal te delen. Juist omdat het vanbuiten zo vaak niet te zien is. En ik, en jij waarschijnlijk ook, er niet beperkt of gehandicapt uitzie, maar je wel ergens in beperkt kunt zijn.

Via Social Media delen we onze mijlpalen in het leven. Maar voor mij is het op dit moment al een prestatie om een uur buiten te wandelen.

En het gaat hier niet om een roep om aandacht of om een lijst te kunnen maken met ‘wie de meeste ellende heeft’. Juist niet. Hooikoorts, chronische darmproblemen of diabetes; het gaat niet om de ernst, maar om het delen van de beperking.

Waar heb jij moeite mee, last van of wat zijn jouw beperkingen? En hoe ga (of ging) je daarmee om?