Als ik achter één ding ben gekomen tijdens deze zelf-georganiseerde stilte-retraite, dan is het wel dat hoe ver je ook gaat, of je nu op een berg zit, in een caravan om de hoek of in een klooster: je neemt altijd jezelf mee.

Jezelf en je bagage. Jezelf en je onrustige hoofd.

Hoop en verwachtingen
Misschien had ik ergens verwacht dat de wind onderweg naar het huisje de mist in mijn hoofd zou wegblazen.

Misschien had ik tevergeefs gehoopt dat ik in een prikkelarm huisje even bij mezelf weg kon komen. Dat ik even niet ‘ik’ hoefde te zijn tussen de verwachtingen en interactie van en met anderen.

Misschien had ik gehoopt op een tabula rasa. Een onbeschreven blad waarop ik opnieuw zou kunnen beginnen met schrijven en mezelf vormen. Een blad waarop ik zo van de één op de andere dag mijn nieuwe gebruiksaanwijzing kon neerpennen. Een blad waarop ik nieuwe, beter passende en gezondere overtuigingen onder mijn vulpen vandaan had zien komen omdat de oude volledig waren uitgegumd.

Blijkt dat, hoe stil het ook is hier, de storm niet buiten maar binnenin mij plaatsvindt. En dat ik mezelf ook heel goed gek kan maken met gedachten, ideeën en gevoelens.

Weten, voelen, leven
Dus huil ik op dag 3. Ik huil op dag 3 mijn prestatiedrang eruit. Ik huil op dag 3 mijn geest ontspannen.

Want ik hoopte zonder te hopen.
En ik verwachtte zonder te verwachten.

Omdat weten iets anders is dan voelen, inademen, begrijpen of leven. Omdat onderliggend iedere onderneming gepaard gaat met verwachtingen, hoe hard je ook roept dat jij ze niet hebt. Ik ging dus een stilte-retraite in zonder verwachtingen met veel onderliggende verwachtingen.

Onderaan de regenboog
En als ik vervolgens mijn lichaam schoon heb gehuild en mijn hart begint met stralen, dan weet ik weer dat in de regenboog die ontstaat ik gelukkig altijd mezelf nog heb.

Doe maar. Toe maar. Ik heb altijd mezelf nog.

Want hoe ver je ook gaat, of je nu op een berg zit, in een caravan om de hoek of in een klooster: je neemt altijd jezelf mee.

—–

Lees ook:
– Ik had 5 dagen nodig, om 2 dagen in stilte te kunnen zijn
– Leermomenten tijdens mijn stilte-retraite met een knipoog
– Waarom ik minder goed voor mezelf wil zorgen