De buurvrouw van de grote tuin waar wij op uitkijken (we wonen op de eerste verdieping en hebben een dakterras) is verhuisd. De tuin zag er altijd verzorgd uit met veel planten, bloemen, gekleurde kussens en lichtjes. Er is een jongen voor in de plaats gekomen.

De hele tuin is nu bestraat met grote, mooie tegels en een grote overkapping. (Die overkapping is ideaal aangezien het toch een beetje een vissenkom idee is als er 4 huizen op je tuin neerkijken.) Maar ik zie het steeds vaker gebeuren. Minder groen, meer bestrating want: minder onderhoud.

Dan voel ik me een oude zeur. Een gefrustreerde natuurliefhebber. De bijtjes hebben bloemen nodig en wij hebben bijen nodig. Zonder de bestuiving van bijen en vlinders zouden allerlei bloemen en planten geen zaden en vruchten meer maken en stoppen ze met bestaan.

Iedereen die nog iets weet van biologie, weet dat de producenten aan het begin staan van onze voedselketen en zij het allerbelangrijkst zijn. Tja, een oude zeur dus of een irritante betweter, ook goed.

Idioot
Helemaal als er dan verkiezingen zijn en er drie partijen de klimaatproblemen ontkennen  en de grootste partij in ons land al jaren zijn kop in het zand steekt en het op de lange baan schuift. Dat er dan mensen zijn in mijn omgeving die vegetariër zijn, zich zorgen maken om het klimaat maar vervolgens wel Thierry stemmen want tja, dat coronabeleid van hem is wel erg aantrekkelijk.

Een collega zei in een vertrouwd moment dat hij de ideeën van Thierry qua coronabeleid ook wel zou willen. Natuurlijk wilde hij dat ook, net als ieder ander in Nederland. We willen weer kunnen springen en dansen op muziek, zonder te denken aan de verplichtingen die in een razend tempo op ons (jongeren) afstevenen.

We willen weer nieuwe mensen ontmoeten in de kroeg, knuffels geven bij troost en elkaar in de armen vliegen bij blijdschap. ‘Maar,’ zei hij, ‘je stemt niet op een partij die je toevallig aanspreekt op één interessant onderdeel. Je leest het partijprogramma of de samenvatting en vervolgens ga je op zoek naar kritiek op deze partij.’

Ik voegde daaraan toe dat als deze kritiek botst met je eigen waarden en principes, bijvoorbeeld racisme, homo-haat of het uitknijpen van mensen aan de onderkant van de samenleving, je weet waar je eigen waarden liggen. Deze waarden zou je vervolgens kunnen vergelijken met de waarden van partijen, in plaats van te beoordelen of de fractieleider je aanspreekt en debatten te kijken zonder er een steek wijzer uit te worden.

We wilden elkaar bijna om de hals vliegen en knuffelen, mijn collega en ik. Bijna, tja, stomme corona ook.

Ik mis mezelf
Die avond loop ik in het donker over de dijk. Hier is het minste lichtvervuiling en heb je op een heldere avond de meeste kans wat sterren te zien. Ik mis de sterren die in Nieuw-Zeeland niet aan mijn ogen werden onttrokken. Ik mis het gevoel dat we slechts een planeet zijn in een immens groot universum. Ik mis de nietigheid van mijn eigen kleine ik.

Soms benijd ik hen die mogen leven voor hun eigen gewin. Voor het mooie huis en de dure auto waar ze hard voor werken. Voor hun vrienden, status, extra vakanties en erkenning.

Ik benijd hen die niet hoeven na te denken over dingen die buiten hun eigen leefwereld vallen, waarbij de tijd ze vanzelfsprekend meeneemt richting een onontkoombare dood. Voor mij is er dan maar één troost: de tijd houdt ook mijn hand vast en gelukkig zal ze die op een gegeven moment ook los moeten laten.