Van deo krijg je kanker, alleen fairtrade chocolade mag je kopen zonder schuldgevoel en zitten is het nieuwe roken. Tegenwoordig kun je maar beter verzwijgen dat je graag een half uur doucht in plaats van de ‘milieuvriendelijke’ 7 minuten en staan we in de rij voor afslankprogramma’s omdat het perfecte lichaam bestaat.

Het liefst moet ons winkelmandje vol peperdure biologische producten liggen, (waar de voedselindustrie dan weer handig gebruik van maakt) en wijzen we anderen er maar wat graag op hoe we gelukkiger, gezonder, stralender, milieuvriendelijker en zonder al te veel stress door het leven moeten gaan.

Nu kan het nog
Kevin en ik gaan op reis. Daarbij is de standaardreactie vaak: ‘Ja, moeten jullie doen! Nu kan het nog.’ Meestal knik ik stom ja terwijl een benauwd gevoel me overvalt. Hoezo? Hoezo nu kan het nog? Dit impliceert dat het later niet meer kan. Dat we later niet meer de wereld rond kunnen reizen want tja: een baan, een huis, andere verplichtingen en een pensioen dat opgebouwd moet worden.

Verwachtingen
Doordat deze verwachtingen er zijn, moeten we van alles. We moeten voldoen aan sociale verplichtingen en verwachtingen. Voor je dertigste gesetteld zijn is wel een must en het liefst zijn de eerste babykleertjes dan al gekocht. We moeten gezond eten, er stralend uitzien en geweldige ervaringen beleven. We moeten NU op reis want straks kan het niet meer. We moeten mooi zijn. En laat dat nou net iets zijn wat ik niet meer wil.

Mag ik alsjeblieft lelijk zijn?
Mag ik gewoon moe zijn? Me zo nu en dan somber voelen? Huilen omdat ik verdriet voel en boos zijn om niks? Mag ik irrationeel schreeuwen, een dag alleen maar ongezond eten en chagrijnig zijn zonder reden? Mag ik lelijk zijn? Lelijk op Snapchat, Facebook of Instagram. Mag ik gek doen zonder schaamte en druk doen zonder ADHD? Mag ik het leven zinloos vinden zonder depressie?

Mag ik alsjeblieft weer mens zijn?