Soms, mits de temperatuur aangenaam is, fiets ik een extra blokje om als het regent.

Louter omdat de regen niet door mij heen kan. Omdat ik op dat moment even heel bewust leef. Ervaar dat ik besta.

Soms, mits de temperatuur aangenaam is, ga ik een uurtje lopen in de regen.

Slechts om die mensen te bestuderen die met moeilijke gezichten, hun capuchon over hun hoofd getrokken en deze vasthoudend met één hand, eruitzien alsof de wereld bijna vergaat. Of dat ik mensen in auto’s zie glimlachen als ze mij op het verlaten fietspad zien lopen, terwijl het al uren achtereen regent. Opnieuw het gevoel dat ik besta.

Het is niet dat ik twijfel aan mijn bestaan of moet controleren of dit de wereld is waarin ik echt leef. Het heeft voor mij meer te maken met het stilstaan bij dat wat is.

Dan realiseer ik mij dat dit het is. Er is niets méér dan de regendruppels die via mijn gezicht over mijn lippen mijn mond in druppelen en mij van vocht voorzien. Er is niets minder dan de gezichten van mensen die mij opmerken en door wie ik mezelf kan leren kennen. Zonder de ander, zijn wij (er) zelf ook niet.

PS Dit zegt niets over mijn slechte humeur de afgelopen tijd wat betreft het weer. Dat de herfst zonodig een keer zijn gezicht wilde laten zien vóór de zomer in plaats van na, zit mij net zo goed dwars.