Soms heb ik last van het omgekeerde lege nest syndroom. Dan kruip ik het liefst lekker tegen haar aan. Op de schoot van mama. De band tussen moeder en kind blijft een bijzondere. Dit keer: Mama. Vorige keer: Zo lelijk als de nacht

Nederland staat bovenaan de wereldranglijst als het gaat om lichtvervuiling. Buiten de ecologische schade en overlast om, verliezen we ook het contact met de prachtige sterrenhemel boven ons.

In Nieuw-Zeeland was ik overdonderd. Ik had wel eens een witte kerst meegemaakt (ook al waren die zeldzaam), maar ik had nog nooit een witte nacht meegemaakt.

De immense hoeveelheid sterren die daar fonkelden terwijl je terug in de tijd keek, waren overweldigend. Het licht bereikte ons oog, maar dat licht had er soms honderden, duizenden, op zijn minst 4 jaren over gedaan om te worden waargenomen door ons. Nu werden ze gezien.

Nu werd ik gezien, precies zoals ik was: een klein, nietig wezen dat in een duizelingwekkend groot universum even geen persoonlijk lijden kende. Jezelf in perspectief kunnen zien. Jezelf en al die anderen, even in een goed nachtlicht kunnen aanschouwen. En dan noemen we de nacht lelijk.

Deze keer: Zo lelijk als de nacht. Vorige keer: Tijdsverschil

Een vriend van mij is kortgeleden zijn opa verloren. Hij vroeg mij een gedichtje te schrijven zodat hij die na de toespraken op de begrafenis namens de kleinkinderen kon voordragen.

Ik schreef, na het lezen van alle grafredes en op basis van de informatie die ik had, dit gedichtje. Een bijzonder, verdrietig maar ook dankbaar project.

Deze keer: Tijdsverschil. Vorige keer: Als het altijd ochtend is

Ik schreef dit gedichtje naar aanleiding van mijn blog: Ziek, zwak en misselijk. Ik heb al anderhalf jaar last van letsel aan mijn evenwichtsorgaan en een samenwerkingsprobleem tussen mijn ogen.

De klachten beïnvloeden mijn dagelijks leven enorm en daarmee ook mijn psychische gezondheid. Een wattig, vol hoofd, zonder helder te kunnen denken, daar gaat dit gedichtje over. Het geeft woorden en uiting aan datgene wat diep in mij leeft.

Deze keer: Als het altijd ochtend is. Vorige keer: Ik zie een vogel

Lees ook: Hoe ga jij om met eigen leed? 

Ik zag een grote zwarte vogel op de piste en mijn blik kon zich er niet van losmaken. Ik zette vol kracht op mijn dalski waardoor ik met een klap tot stilstand kwam. Naast mij vloog een skileraar rakelings aan mij voorbij, eindelijk verlost van zijn klasje.

Voor even werd het stil in mij. Dat gebeurt wel vaker als ik mij tussen grote groepen zorgeloze mensen begeef.

Deze keer: Ik zie een vogel. Vorige keer: Ik zeg nee!

Wie vormt er geen glimlach op het gezicht bij het zien van een peuter met rode regenlaarsjes die stampt in de plassen? En wie grinnikt er niet (behalve de ouders dan) stiekem bij de zelfverzekerde ‘nee’ die zo typerend is voor deze leeftijd? Deze keer: Ik zeg nee! Vorige keer: Een nieuwe liefde

Mijn zus is zwanger. We weten nog niet of het een meisje of jongen wordt. Ik heb lang getwijfeld over de kleuren maar uiteindelijk koos ik voor zandkleurig, neutraal en zacht. Tijdens de babyshower heb ik haar ermee verrast. Het is bijna zover, ik word tante!

Dit keer: Een nieuwe liefde! Vorige keer: Mijn eiland.

Sinds kort ben ik weer begonnen met dichten en tekenen. Als kind schreef ik al gedichtjes en verhalen, altijd op zoek naar de juiste taal om emoties en gevoelens uit te kunnen drukken.

Zowel het gedichtje als de tekeningen heb ik zelf geschreven en getekend, dit keer mijn favoriete eiland! Volgende keer: Een nieuwe liefde.

Hoe zou jij je eigen eiland inrichten?