Al jaren wil ik meer schrijven. Op zoek naar een manier om dat voor elkaar te krijgen ben ik mij gaan verdiepen in gewoontes, routines en patronen. Uiteindelijk is daar een reeks blogs uitgerold. Want waar begin je als je een gewoonte wil aanleren of doorbreken? Welke strategieën kunnen we inzetten om onze doelen te behalen?

Dit blog is het eerste deel van de reeks en toch start ik niet bij het begin. Je zou het volgende blog kunnen zien als een proloog, een stuk tekst vóór het begin van de reeks blogs.

Ik wil schrijven
Ik wil verhalend schrijven, blogs schrijven, teksten schrijven, mijn ervaringen opschrijven en interessante gedachten uitschrijven. Maar altijd zijn er andere dingen belangrijker. Huishouden, studie, werk, vrienden, sport, relatie, muziek maken, niksen en Netflixen. Dat schrijven, dat kwam vanzelf wel, dacht ik.

Maar nee, dat schrijven komt dus niet vanzelf. Nadat ik mij verdiepte in gewoontes, routines en patronen, ontdekte ik dat ik iets moest doen. Actie, actie en nog meer actie. Ik moest een patroon zien te creëren waarbij ik schrijven niet slechts meer zou zien als iets dat ik graag doe in mijn vrije tijd.

Een stille plek
En nu? Nu zit ik op mijn oude slaapkamer. Voor drie uurtjes want vanmiddag en vanavond geef ik weer bijles. De muren zijn wit en het is er kaal. Jarenlang was dit mijn eigen veilige plek. De fotolijst met mijn opa en oma hangt nog aan de muur. Evenals de fotolijst met daarin mijn eigen smalle gezichtje met het blonde steile haar dat nu in de krul is gesprongen. Ik was een jaar of 12 denk ik.

Het bureau, dat van de ene kant van de kamer tot de andere kant van de kamer reikt, is leeg. Net goed. Twee ochtenden in de week is dit opnieuw mijn eigen veilige plek geworden. Van 9.00 tot 12.00 ‘huur’ ik mijn oude slaapkamer van mijn ouders terug. Goed, goed, huren is een groot woord, het staat niets voor niets tussen haakjes.

Geen doel
Ik leen mijn oude plek als er toch niemand thuis is en het hele huis gevuld wordt met mijn eigen energie. Zoals ik er vroeger zo van kon genieten als overdag iedereen weg was en ik mij onbegrensd door de vrije ruimte kon bewegen die op dat moment alleen voor mij bestemd leek.

En daar zit ik dan. In mijn oude kinderkamer. Ik schrijf over mijn angsten, dromen en gevoelens. Ik schrijf over bedachte personages, over verkiezingsuitslagen en filosofie.

Al die verhalen die ontstaan, daar hoef ik niet per se iets mee. Ja, als er blogs uitrollen, dan komen die op mijn site. Maar al die andere aan elkaar geregen woorden vinden eindelijk hun weg via mijn vingertoppen door de pen heen op het papier (of laptop), gewoon omdat ze het fijn vinden om gehoord te worden. Om vast te staan: definitief en onverzettelijk.

Gewoontes, patronen en routines
Die twee ochtenden, als mijn wekker gaat en ik op de fiets stap naar mijn eigen schrijfkamer, die twee ochtenden horen nu bij mijn nieuwe wekelijkse routine. Geen Whatsapp, geen Facebook, geen Instagram (jaja, ik heb Instagram. Jaren niet aan gewild maar nu toch overstag gegaan, vraag me niet waarom. @boisme.nl) geen huishouden en geen thuiswerkende vriend. Slechts die woorden en ik.

Ik verdiepte me in een gewoonte doorbreken of een gewoonte creëren. Ik schreef er een reeks blogs over. De volgende vier blogs geven een inzichtje in het effect van ‘positief denken’, in wilskracht en zelfcontrole en in het aanleren van nieuwe routines.