Blog

Het individualisme draagt bij aan het idee dat we ‘het alleen moeten kunnen’ en dat we ‘de ander niet nodig hebben’.

In de Afrikaanse filosofie Ubuntu vind ik een antwoord dat meer aansluit bij mijn intuïtieve verlangen naar verbinding. 'Ik ben omdat wij zijn' of 'Ik kan alleen mezelf zijn, als jij jezelf bent'. Van ik naar wij.

Ik ben de winnaar van de publieksprijs spoken word AMAI Award 2023!! Met mijn Insta-account: @dichtisme won ik een award voor beste spoken word. Wat een weekend in het mooie Eindhoven! Opgetreden in een 'echt' theater, heel veel mooie mensen ontmoet en een stukje meer Bo geworden.

Het moeilijke van perfectionisme, is dat zij zich kan huizen in op het eerste gezicht ‘goede’ activiteiten als: gezond eten, genoeg bewegen, yoga en meditatie.

Ineens zijn er taken die kunnen worden 'afgevinkt'. Alsof je dan nog weer een beetje beter voor jezelf kan zorgen dan je al deed.

Alsof je nu niet al goed genoeg bent.

Want dat is de crux. Het moet goed, beter, best.

Tijdens mijn zelf-georganiseerde stilte-retraite worstelde ik vijf dagen lang met onrust. Onrust. Onrust. Onrust. Ik snapte er niks van.

De rust die ik dacht vanbuiten nodig te hebben, bleek niet ook naar binnen te willen slaan. In tegendeel, toen de ogen naar binnen draaide zagen ze niks wat ze niet al eerder hadden gezien: een wervelwind van gedachten, angsten, frustratie en perfectionisme.

Ik bleek 5 dagen nodig te hebben, om 2 dagen in stilte te kunnen zijn.

Ik hoopte zonder te hopen
En ik verwachtte zonder te verwachten

Omdat onderliggend iedere onderneming gepaard gaat met verwachtingen, hoe hard je ook roept dat jij ze niet hebt. Ik ging een zelf-georganiseerde stilte-retraite in zonder verwachtingen met veel onderliggende verwachtingen.

Een stilte-retraite is een duur grapje. Daarom organiseerde ik het zelf! En ik kan natuurlijk moeilijk niet meedoen met onze doorgeslagen evaluatiecultuur. Hier alvast een voorproefje over wat ik allemaal leerde! Op dag 6 leerde ik bijvoorbeeld niks. Alhoewel ik leerde dat het heerlijk was om niks te leren.

De vrouw, in wiens ogen ik nu een zachte en vriendelijke blik kon bespeuren als ik goed mijn best deed, keek me van opzij aan. Ik vergeet nooit meer dat ze zei, nu met iets hardere stem: ‘Bo, jij bent geen oudwijf. Jij bent een oude ziel. Dat is een wereld van verschil.’

Een depressie ben je niet, maar heb je wel. Een vriend zei in reactie op wat ik vertelde: 'dit hoort bij depressie, maar niet bij jou' en bevestigde hiermee mijn eigen idee dat ik te maken had met een externe factor (de depressie) die intern opereerde.

Als je na een rouwperiode de draad van het leven weer op probeert te pakken, wil dit niet zeggen dat daarmee je tranen zijn opgedroogd. Het wil ook niet zeggen dat het leven wel prima is nu.

Misschien, na een aantal maanden, een aantal jaar of tientallen jaren, zal je ervaren dat wonden helen omdat je hebt geleerd dat na grote wonden littekens ontstaan. Ze zijn geheeld maar worden niet vergeten.

Ik geloof dat het leven op zichzelf geen hoger doel dient. Maar wat als we zelf dat stukje betekenis aan ons leven toevoegen? Als we zelf de verbinding zoeken met dat wat ons vervult van zin en betekenis?

Toen mijn psycholoog de woorden sprak: ‘Ik snap dat je nu niet naar me kunt luisteren omdat je boos bent,’ kreeg ik pas door dat ik tegen haar stond te schreeuwen.

Ik dempte bij de bewustwording direct mijn stem en veegde het kwijl van mijn kin (ik ga het niet mooier maken dan het was).

Rouwen is stilstand, terugkijken, emoties uiten en de herinnering leren waarderen. Met krassen op de ziel. Krassen die uiteindelijk geen krassen maar een mensenleven aan tekeningen laten zien.

Hoe ziet jouw tekening eruit?

'Boos huis', zo heet mijn hutje op de hei waar ik boosheidstherapie ga geven. Want gevoelens moeten worden geuit. Klote ogen, klote evenwichtsorgaan, klote duizeligheid, klote ziekte, klote leeftijd, klote timing, klote, klote, klote.

Je bent gewaarschuwd voor dit klote blog.

We richten onze aandacht steeds meer naar binnen want dat is wat we te horen krijgen. Denk vooral om jezelf. Jezelf, jezelf, jezelf. Daar moeten we mee bezig zijn, daar moeten we onze zingeving vandaan halen en dat moet centraal staan in ons leven. Als ík mij maar goed voel. Mijn gevoel. Mijn lichaam. Mijn zingeving. Mijn geluk.

Ik ging op pad
verwijderde vele apps
maar ik vergat
Google Maps
en voor straf
kwam ik met een boete
ook daar vanaf

Ik houd ontzettend van ironie maar dit was iets minder grappig.

Het waren ook nog eens twee super knappe agenten. En laat ik nou net geen knap woordje uit kunnen brengen op zo'n moment, aangezien het allemaal voor kortsluiting zorgde in mijn brein.

In mijn hoofd lag ik daar al geboeid op de stoep met een gespeelde 'O, meneer de agent, wat doet u nu?'

Waar ga je het over hebben als je een vis bent in de vissenkom van een oud vrouwtje? Hoe je dag in dag uit door het schone glas heen kan turen naar andere levende wezens? Nee, je richt je op je eigen kom. Op je eigen wateren. Daar ontstaan plots kleuren die er daarvoor ook heus wel waren, maar die je nooit op die manier had waargenomen. Het groen van het zeewier is zoveel groener in je eigen kom.

Reünie met oud-klasgenootjes.

Er zat een jongen naast mij die ik in geen 14 jaar had gesproken. Ik had hem graag langer gesproken. 1 op 1. Ik wil niet blijven snorkelen, hoe leuk ook, aan de oppervlakte. Ik wil direct diepzeeduiken.

Ik wil onder iemands huid kunnen kruipen en zien welke politieke kleur bloed er vervoerd wordt van de longen naar het hart. Ik wil zien hoe de waarden die iemand bij zich draagt van het hart richting de organen stroomt en daar zich een mens vormt met idealen, dromen en principes.

Creatief. Op de schoot van mama. De band tussen moeder en kind blijft een bijzondere.

Creatief. Nederland staat bovenaan de wereldranglijst als het gaat om lichtvervuiling. Buiten de ecologische schade en overlast om, verliezen we ook het contact met de prachtige sterrenhemel boven ons. Ik schreef er dit gedichtje over.

Op dit moment wandel ik veel. En soms, als mijn voeten mij richting de zon duwen en ik de vogels boven mij de meest fantastische geluiden hoor produceren, neem ik meer tijd om mijn rechtervoet voor mijn linker te plaatsen. 

Alsof ik de tijd alleen zo op het verkeerde been kan zetten. Haar in mijn eigen vertraagde pas wil oprekken tot ze knapt, zoals ik vroeger al probeerde te ontdekken waar het precieze onverzetbare punt lag tussen het oprekken van een elastiekje en het knappen ervan. Waar was die rek in tijd? Waar vond ik haar?

Creatief. Een vriend van mij is kortgeleden zijn opa verloren. Hij vroeg mij een gedichtje te schrijven zodat hij die na de toespraken op de begrafenis namens de kleinkinderen kon voordragen.

Hoe doe jij dat? Leven met beperkingen terwijl we zijn opgegroeid met het idee dat alles mogelijk is.

Creatief. Ik schreef dit gedichtje naar aanleiding van mijn blog: Ziek, zwak en misselijk. Ik probeer hier in enkele woorden via poëzie uiting te geven aan hoe ik mij voel. Want dit gedichtje geeft dat beter aan, dan meer dan 1000 woorden in een blog zouden kunnen.

Het is mei 2020. Ik krijg drie keer achter elkaar, met tussenperiodes van een aantal weken, een acute aandoening aan mijn evenwichtsorgaan.

En nu, bijna twee jaar later, zit ik thuis. Twee weken geleden kreeg ik opnieuw een aanval op mijn evenwichtsorgaan. Mijn fysieke klachten vechten inmiddels met mijn psychische om aandacht. Ze tuimelen over elkaar heen van ellende.

Creatief. Soms wordt het stil in mij als ik me tussen grote groepen zorgeloze mensen begeef. Ik schreef er dit gedichtje over.

Ik vroeg de kinderen Poetin zich voor te stellen als een pestkop en Oekraïne als de gepeste. Wat heeft de gepeste, die kwetsbaar is, nodig?
Thom: 'Als jij zelf te zwak bent om bescherming te bieden, dan heb je hulp van andere landen nodig.'
Ik: 'Geldt dat ook in de klas? Of op school?'
Rasja: 'Als iemand zich in de klas zou voelen zoals Oekraïne zich nu voelt, dan zouden alle andere kinderen net als veel landen nu doen dit kind kunnen helpen.'
Ik: 'Hoe zouden we dat kunnen doen?'

Creatief. Een gedichtje over de peuterpuberteit. Wie stampt er mee?

Groep 3/4. Het woord doorzetten bleek nog niet te bestaan, laat staan de betekenis achter het woord en ik wist dat niet. Tijdens mijn les kwam ik erachter dat ik veel te abstract bezig was. Van filosoferen kwam niks terecht, maar ik had mijn lesje voor de volgende klas geleerd.

Creatief. Een cadeau voor mijn zus tijdens haar babyshower.

We filosofeerden over 'de baas zijn'. De meeste kinderen hadden 'politieagent' op nummer 1 staan als het ging om 'het meest de baas zijn'. Bij Sam en Iris lag die op plek 2. Zij hadden namelijk de schoonmaker op plek 1. Kun jij bedenken waarom?

Zie het als falen
Zie het als strijd
Zie het als dansen
Of als verwijt

Zie ons
Gevuld of verlaten
Gevormd of verzonnen
Gekweld van vreugde,
slenterend door straten

Creatief. Sinds kort ben ik weer begonnen met dichten en tekenen. Een gedicht over mijn favoriete eiland.

Deze zin kwam in mijn timeline op Facebook binnen en zoals je dat soms hebt bij braken, bereikte ik net te laat de wc om 'm uit te kotsen en door te trekken. Het hoopje misselijkmakende positiviteit quotes lag daar vlak naast de pot een beetje ellendig te wezen. 'HA! Weten jullie ook eens hoe dat voelt,' riep ik met de vieze nasmaak nog in mijn mond.

Van jongs af aan worden we gestimuleerd dat te doen waar we goed in zijn. Maar het is niet voor niets dat mijn generatie (millennials) en de generatie na mij (generatie Z) minder hobby's heeft dan ooit eerder is vernomen. Oké, misschien heeft dat iets te maken met het digitale tijdperk, maar onze kijk op het kapitalisme heeft hier, naast ons nutsdenken, zeker ook een bijdrage in.

Filosoferen over zekere kennis. Wat weten we 100% zeker?

‘Ik weet zeker dat ik leef,’ zei een meisje uit groep 7 waarop haar buurjongen gelijk zei: ‘maar wat als je nu droomt? Hoe weet je dat je nu niet droomt?’
Het meisje antwoordde: ‘Ik moet leven om te kunnen dromen, dus ik weet nog steeds zeker dat ik leef.’ Een tweede jongen kwam zich ermee bemoeien. ‘Misschien ben je wel een computer die denkt dat ie mens is en dus denkt dat ie leeft!’

Verhuizen zet je altijd aan het denken over de hoeveelheid spullen die een mens nodig heeft of belangrijk acht. Jaren geleden verdiepte ik mij in ‘minimalistisch leven’, een hype die uitgaat van het ‘less is more’ principe. Nu kom ik achter de keerzijde van deze hype.

Sommige mensen zijn in alles ietsje later. Later met lopen, verlaat in de puberteit of later seksueel actief. Een laatbloeier noemen we dat. Ik ben zo'n laatbloeier. Gisteren zat ik in de kroeg met een vriend van de studie. De sfeervolle kroegen vol met studenten ademden de zweterige geur van nostalgie. Ik genoot voor 7. Want 7 jaren lang had ik alcohol als een vijand beschouwd. Die tijd is nu voorbij.

Het uitdiepen van concepten stimuleert niet alleen de taalontwikkeling maar laat kinderen ook nadenken over hun eigen voorkeuren. Wat vind ik belangrijk? Deze week filosofeerden we over vriendschap en dat deden we door robotica erbij te halen. Kun je vrienden worden met een robot?

Waar komt de paniek vandaan die ik kan voelen in een huis waar alles zo perfect is ingericht en er bijna geen ongemakken zijn? Misschien wil ik op de plek waar ik woon, het onbehagen proeven dat ik als mens ervaar. In een onvolmaakt huis wonen, omdat ik zelf zo onvolmaakt ben als maar kan.

Deze week begon het filosoferen met de groepen 5 t/m 8. Het onderwerp? Een pratende bloemkool. Raar? Zeker. Nieuw? Dat ook. Grappig? We hebben wat afgelachen!

In de filosofie is het ‘gedachte-experiment’ een belangrijke tool om na te kunnen denken over dingen die in het echt misschien niet kunnen, maar die het denkvermogen wel kunnen oprekken. Vanuit je luie stoel, kun je op deze manier tot nieuwe kennis komen.

Ik word tante! Bijzonder eh?

Een tante die haar haren zal vlechten tot een prins eraan omhoog klimt en haar bevrijdt.
Een tante die uren met haar praat over liefde, aangezien de prins toch een meid blijkt.
Een tante die met je zal dansen midden op straat.
Laat iedereen maar kijken, jij bent nu al goud waard.

Wat is filosoferen met kinderen? En wat is een kinderfilosoof? Hoe ziet een filosofisch gesprek met kinderen eruit? En wat leren ze van het gezamenlijk denken?

Ik dacht na mijn afstuderen: Wat nu? Diepe dip, wist niet dat er zoveel grauwe kleuren bestonden want leven verloor binnen enkele maanden haar helderheid en glans. Nog steeds sta ik tot aan mijn knieën in de zwarte prut. Lopen is zwaar, maar ik dreig tenminste niet kopje onder te gaan.

Vandaag maakte ik wat nieuwe herinneringen met mijn geadopteerde oma. Mijn bonusoma. Mijn oma. Opdat ik weet dat ook zij mij met de tijd moet verlaten. Omdat ik weet dat dezelfde rouw mijn huid rondom mijn ogen zal aantasten en de pijn zich zal vastzetten in mijn voeten, zodat ik bij iedere stap die ik voorwaarts zet, herinnerd wordt aan dat wat niet meer te delen is met haar. En toch, ondanks dat ik mij daar heel bewust van ben, kies ik ervoor haar lief te hebben.

Vandaag is het 11 juli en zal ik samen met een aantal andere ukelele-fanaten bijeenkomen om samen te spelen in 't Hemmeland.
Schor en wel kom ik bepakt en bezakt aan in Monnickendam. Zeil mee, kleedjes mee, ukelele en bladmuziek mee, appels en koeken mee, JBL box mee en het belangrijkst: mijn opperbeste stemming. Mijn ochtendhumeur heb ik thuis gelaten, we hebben tenslotte in de middag met elkaar afgesproken.

Ik organiseer samen met twee andere enthousiastelingen een kleine bijeenkomst voor ukelele-spelers op zondag 11 juli 13.00 in het Hemmeland (Monnickendam).

Mediteren heeft voor veel mensen een zweverige connotatie. Het klopt dat bijna alle 'zweverige' mensen mediteren, maar mediteren is daarmee niet inherent ook zweverig. Ik zal jullie af en toe meenemen in mijn meditatiegekte. En nee, er is geen spirituele reis, geen ego dat uit de weg moet worden geruimd en er zal geen Jezus Christus zijn die ik ga ontmoeten. Ik wil gewoon gaan mediteren, niet op een yogamatje en met een klankschaal, maar op een stoel in spijkerbroek.

Voor de leergierigen onder ons geef ik in dit blog een korte inleiding in logisch redeneren via syllogismen (onderdeel van de formele logica). Als je spreekt over formele logica, dan gaat het over de geldigheid. Uit premisse 1 en 2, moet logischerwijs de conclusie volgen.

Misschien onnozel of futiel. Maar voor mij was deze luttele ontdekking heel speciaal. Omdat in dat kleine, onbenullige woordje van 4 letters dus eigenlijk heel veel betekenis bleek te liggen. Die dag, 11 april, was dus toch niet zomaar een dag: het woord 'papa' kreeg kleur.

Ik ben een moederskindje, lichtelijk sentimenteel en met mijn 25 jaar, kan ik mij niet voorstellen dat ik ooit zonder haar door moet. Dat kan dan wel bij het leven horen, maar het is iets anders om dat nu al te accepteren. Je geeft het leven als ouder door aan je kind, maar daarmee geef je het ook (in het beste geval) je eigen dood.

Soms, mits de temperatuur aangenaam is, fiets ik een extra blokje om als het regent.
Louter omdat de regen niet door mij heen kan. Omdat ik op dat moment even heel bewust leef. Ervaar dat ik besta.

Koningsdag. Het dubbele gevoel overviel me al een aantal dagen eerder. Wetende dat ik eigenlijk plannen moest maken, werd alles wat ik voelde en dacht door mezelf aan kritiek onderworpen. De tegenstrijdigheid in mij was niet te houden. Ik ging er dubbel van zien (geen bier of een feestje voor nodig).

In plaats van ons te focussen op het aanleren van wilskracht en zelfcontrole (wat nogal omstreden is), moeten we ons richten op nieuwe gewoontes laten concurreren met oude. Maar hoe doe je dat?

Na een lange, vermoeiende dag, neemt ons automatische systeem het over. Super handig, want zo besparen we enorm veel energie. Echter herken je misschien het gevoel de strijd te verliezen met jezelf en ligt die zak chips alweer in je handen, heb je je online yogales afgezegd en staat die serie aan waarmee je wilde stoppen. Is het een gebrek aan wilskracht? En zo ja, hoe leer ik mezelf meer over zelfcontrole of wilskracht?

Er zijn mensen die ervaren dat positief denken over de toekomst gedrag kan veranderen. Die fantasieën kunnen effectief en nuttig zijn. Het kan zorgen voor rust, opluchting, blijdschap en vertrouwen. Maar helpt positief denken ook als je je gedrag wilt veranderen? Als je het tijd vindt om je voornemens dit jaar eens na te komen?

Al jaren wil ik meer schrijven. Op zoek naar een manier om dat voor elkaar te krijgen ben ik mij gaan verdiepen in gewoontes, routines en patronen. Dit blog is het eerste deel van de reeks. Je zou het kunnen zien als een proloog, een stuk tekst vóór het begin van de reeks blogs. Een blog waarin ik mijn oude (kinder)slaapkamer terugkrijg.

Mijn haar is dof en krult niet mooi. Ik zie vage contouren van mijn gezicht. Door die vaagheid heen vallen de wallen op en de onrust die mijn poriën al jaren niet hebben verlaten. Ik vraag me af of Thijs al enig idee heeft van mooie mensen en minder mooie mensen. Of dat hij met zijn drie jaar die scheiding nog niet kan aanbrengen.

Wat stelt een ervaring voor zonder overdenking? Zonder verwerking? Zonder reflectie? Facebook kan wel degelijk een enkele functie van een dagboek vervullen (bijvoorbeeld het geheugensteuntje) maar daar houdt het dan ook op. Een dagboek spiegelt. Je zult merken dat je jezelf anders en beter leert kennen omdat je situaties nog een keer zult moeten overzien als je ze opschrijft. Gevoelens krijgen woorden.

Soms benijd ik hen die mogen leven voor hun eigen gewin. Voor het mooie huis en de dure auto waar ze hard voor werken. Ik benijd hen die niet hoeven na te denken over dingen die buiten hun eigen leefwereld vallen, waarbij de tijd ze vanzelfsprekend meeneemt richting een onontkoombare dood.

Dat we plezier als iets goeds zijn gaan beschouwen en pijn liever vermijden, is het gevolg van het verlies van religiositeit. Er is geen paradijs na onze dood, het paradijs is hier, nu! We zijn zelf onze God geworden. We moeten continu het gevoel hebben dat we leven en genieten. Maar zorgt het extreme verlangen naar het 'moeten' genieten niet juist voor ellende en depressie?

De lucht is blauwer dan ik in weken heb gezien en ik mag dan wel, in tegenstelling tot mijn familie, niet met iedereen een praatje willen maken, ik geniet op mijn eigen manier van de stellen die wandelen over het ijs, de professionele schaatsers en de ijshockeyers die met puck en sticks een partijtje spelen op natuurijs.

Ik ben afgestudeerd aan de Hogeschool voor Toegepaste Filosofie. Mijn onderzoek ging over het concept kinderfilosoof. Er bleek een praktijk te zijn waarbinnen impliciet kaders waren vormgegeven en tegelijkertijd waren er grote lijnen die uit de literatuur naar boven konden worden gehaald. Uiteindelijk heb ik een conceptueel kader kunnen creëren waarbij in mijn literatuuronderzoek een aantal kernbegrippen meer helderheid krijgen en deze in mijn praktijkgericht onderzoek worden gekoppeld aan de verwachtingen van het CKN.

Tijdens een van mijn vele wandelingen dacht ik aan het woord ‘later’. Ik besloot later niet nodig te hebben. Want zelfs als later verschijnt in het moment, zullen we haar niet meer herkennen. Later zal zich ieder moment aanpassen en vervormen. Ze zal ons doen verlangen naar een toekomst die wellicht nooit komt. Net als nostalgie ons kan doen verlangen naar een verleden dat er misschien wel nooit is geweest.

Barry Mahoney, lerarenopleider op de HVA, pleit voor filosofieonderwijs in het vmbo. Op dit moment wordt het vak filosofie alleen aangeboden op de havo en het vwo. Er heerst het stigma dat filosofie alleen voor denkers, geleerden of intellectuelen interessant is. Wat zou filosofie vmbo’ers kunnen bieden?

In dit interview, gepubliceerd in het tijdschrift Phronèsis, ga ik in gesprek met lerarenopleider Maatschappijleer Barry Mahoney die zich afvraagt waarom de nadruk in het onderwijs vooral op leren ligt en niet op denken. En hoe meningsvorming eigenlijk werkt. Zeggen 'dat vind ik' is namelijk nooit genoeg.

We gaan aan tafel zitten en mijn oma schept de krieltjes op mijn bord. Dan schuift ze voorzichtig de zalm ernaast. In een opwelling vertel ik haar hoeveel ik van haar houd. Ze antwoordt: ‘Ik hou veel meer van jou en ik kan dat weten’. ‘Onzin’, vertel ik haar. Misschien barst ik wel van de liefde en heb jij dat gevoel nog nooit gekend.’ ‘Niks gaat boven de liefde van een grootouder voor zijn of haar kleinkind,’ zegt ze met volle mond.

Reizen we om onszelf te vinden, als puur vermaak of willen we er ook echt iets van leren? Is reizen eigenlijk een zoektocht naar je ware zelf of heeft het vooral als doel kennis te vergaren? Wat voor type reiziger ben jij? Meer een romantische reiziger of toch meer een verlichtingsreiziger?

Als opa of oma weet je hoe belangrijk de herinnering is. En ook de herinneringen die ontstaan bij je kleinkinderen. Niet naar het verleden willen kijken, is ontkennen dat je als mens gevormd en gemaakt bent door de tijd waarin je hebt geleefd. Hoe mooi zou het zijn om herinneringen mee te kunnen geven aan dat prachtige wondertje dat nu om een koekje vraagt?

Als volwassenen zitten we al vast in een doos, een kader van waaruit we moeten denken. En natuurlijk, die doos kan enorm groot zijn, maar uit die doos stappen kunnen we nooit meer. Het is ons referentiekader; het zijn onze herinneringen, gedachten, denkpatronen. Kinderen hebben deze doos nog niet. Vandaar dat kinderen volwassenen kunnen leren kijken, en niet andersom.

Op reis leren we kijken. We leren bewuster leven. Voor even sturen we ook onze automatische piloot op vakantie en openen daarmee letterlijk onze ogen. In bijvoorbeeld de romantische tuin van Bowood House, wandel je door een poort van blauweregen om dat ene verloren madeliefje tussen de rododendrons, magnolia's en tulpen te zien staan.

Taal vormt ons en tegelijkertijd maken en vormen wij taal. We hebben meer dan ooit de juiste woorden nodig voor het kunnen uitdrukken van wat we bedoelen. Taal is een belangrijk communicatiemiddel maar kent ontzettend veel interpretatieproblemen en tekortkomingen. Hoe kunnen we blijven praten met elkaar als losse woorden al zoveel interpretatie oproepen?

Op mijn verjaardag is het (voor zover ik weet) al 22 jaar koud, winderig en vroeg donker. Er is een kans dat ik daardoor serieuzer van aard ben. Omdat ik praten over eindigheid heerlijk vind, schrijven over betekenis geven aan het leven een plicht en lezen over grote intellectuelen een uitdaging.

Winst maken en geld verdienen stijgt uit boven onze menselijke belangen. De betekenis van het leven vervaagt als er geld verdiend kan worden. Geld is al lang geen middel meer om in je onderhoud te voorzien, zoals het ooit bedoeld was. Het is een ding dat op zichzelf staat.

Ik ben 22. Misschien is het hoog tijd. Hoog tijd om volwassen te worden. En volwassenen rennen niet. Mensen verdraaien bijna hun nek, schrikken op of springen aan de kant al probeer ik nog zo zachtjes op het knisperende grind te rennen. Het is niet normaal. Hardlopen als sport of rennen voor een trein oké, maar daar houdt het volwassen rennen dan ook echt mee op.

Het ene moment zwem je in één van de mooiste meren ter wereld, loop je een prachtige wandeling naar Mount Cook en geniet je van Nieuw-Zeeland om het volgende moment in een ambulance te liggen die je naar een ziekenhuis 45 minuten verderop brengt. Het liet me nadenken over dankbaarheid. We moeten altijd en overal maar dankbaar voor zijn. En daar heb ik geen zin meer in.

Zowel in Princeton, New York als in Washington DC verbaasde ik mij over de absurditeit dat toerisme heet. Maar is toerisme niet eigenlijk dat bewonderen waar we zelf waarde aan toe hebben gekend?

Facebook schendt onze privacy, verdient maar wat graag miljarden met onze gratis data en kan zien wat jij uitvoert op je computer. Het is een bedrijf wat zo groot is en zoveel macht heeft, dat het een meerkoppig monster is geworden. Maar wij ZIJN Facebook. Wij zijn allen verantwoordelijk en daar komen we volgens Hannah Arendt niet zo makkelijk onder uit.

Misschien heb ik nog last van de natrappen van de puberteit die me keer op keer wijzen op uiterlijke ongemakken en lelijkheid. Maar beetje bij beetje worden we mooier.

Van deo krijg je kanker, alleen fairtrade chocolade mag je kopen zonder schuldgevoel en zitten is het nieuwe roken. Tegenwoordig kun je maar beter verzwijgen dat je graag een half uur doucht in plaats van de ‘milieuvriendelijke’ 7 minuten en staan we in de rij...

Het is tijd voor een seksuele revolutie! Huh? Maar een vrouw houdt toch helemaal niet van seks? Als je als vrouw veel zin hebt, dan ben je volgens John Gray al snel seksverslaafd. De relatie tussen seks en vrouwen is nog steeds problematisch.

‘Een vrouw met ballen’ is de duidelijkste en direct ook de lelijkste uitspraak die voorkomt in onze taal. Want waarom moeten we een vrouw die lef heeft, zelfverzekerd is en assertief direct associëren met iets mannelijks?

Gepubliceerd in het tijdschrift: Phronèsis

Het feminisme loopt spaak. Het woord zelf heeft een negatieve lading en wordt vaak geassocieerd met mannenhaters, seksueel gefrustreerde kutjes of jonge vrouwen die niks beters met hun leven kunnen doen. We zijn moe. Moe van het woord feminisme. Slaap lekker, want ik ben ook moe.